Thursday, November 24, 2011

Verhuizing

Vandaag betrekt mijn vriendin een nieuwe woning. De oude voldeed niet meer. Zij voelde zich er als een vreemde. Dat is wel anders geweest, maar sinds een paar maanden is er iets veranderd. Wat precies weten we niet, omdat we niet dagelijks komen. Maar sinds een paar maanden vraagt ze: "Woon ik hier?", als we haar na onze wandeling thuis brachten. Als ik het bevestigde, keek ze me niet begrijpend aan. Omdat ze het niet beter wist, liet ze het dan maar zo. Maar ik zag in haar ogen de vraag "waarom ik wel en jullie niet?" Waarom kan ik niet gewoon met jullie mee?" Ik voelde me een verrader. De hele middag had ik het idee gepropageerd van het gezellig samenzijn. En nu moest ik dat ruw verbreken. Jij hier en ik weg. Hartverscheurend was het om haar achter te laten. Maar nu gaat ze dus verhuizen. De familie heeft een nieuwe woning voor haar die beter past bij haar nieuwe situatie. Althans dat hopen we. Want zeker weten doen we het nooit, omdat we het haar niet kunnen vragen. Wij hebben ons zo goed als mogelijk proberen voor te stellen wat zij fijn zal vinden, waar ze weer rust zal vinden en zich niet zo ellendig alleen zal voelen. Ze krijgt een nieuwe grote kamer, ze krijgt een kamergenoot, lichte muren, en een grote huiskamer met veel lieve huisgenoten, waar ze mee kan zingen, muziek maken en andere leuke dingen doen. Het zal er vast veel gezelliger zijn dan in haar oude huis. Althans dat hopen we. Voor ons zal het wel even wennen zijn. Het huis waar ze gaat wonen staat nog wel op hetzelfde terrein, maar heeft een andere ingang. De vertrouwde ontvangst van de weekeind receptioniste zullen we moeten missen. Maar daar is wel een mouw aan te passen. Want als we naar buiten gaan, gaan we gewoon even langs, gedag zeggen. Ons gedrieën terugtrekken op haar eigen kamer zal moeilijker worden, omdat er ook een andere bewoner woont. Overigens hield ze daar toch al niet zo van de laatste tijd. Ze had vooral behoefte aan gezelschap, aan samen dingen doen en daar is nu ruimer in voorzien. Ze kan haar boeken en foto's meenemen en genoeg eigen spullen om vertrouwd te zijn. Dat is fijn. Misschien nog wel meer voor ons dan voor haar. Want het is steeds moeilijker om met onze vriendind ons gemeenschappelijk verleden vast te houden. Hoezeer we het ook steeds benadrukken. Gelukkig kunnen we nog samen de vertrouwde liedjes zingen. En nu het Kerst gaat worden zullen we daar veel gebruik van maken. Op de afdeling is vast een mooi versierde kerstboom met lichtjes. Vandaag heb ik de hele dag aan haar gedacht.

No comments: