Sunday, November 06, 2011

Houdt Jan wel van vrouwen?

In Singer Laren bezochten wij op een gewone dinsdagmorgen de tentoonstelling van honderd werken van Jan Sluijters (1881-1957). We hoopten op een rustige rondgang langs de schilderijen, maar dat was ons niet gegeven. Ik heb nooit kunnen bevroeden dat Sluijters zo bekend is bij het vaste bezoekerspubliek van Singer. Het leek alsof er bussen fitte vutters waren aangevoerd. Nou ja fit?! Omdat ik nog revalideer van mijn heupoperatie dacht ik dat een rolstoel het kijken zou vergemakkelijken, maar dat was niet zo. Het laveren en regelen tussen de andere rolstoelen en rollators overschaduwde het kijkplezier. Vandaar dat ik de laatste zalen deed op mijn krukken. Sluijters schilderde heel veel vrouwenportretten net als zijn tijdgenoten Kees van Dongen (1877-1968), Isaac Israels (1865-1934) en Breitner (1857-1923). In Singer hangen er vele, uit alle perioden en in vele stijlen. En omdat er ook een zaal is waarin werk van Sluijters hangt naast werk van tijdgenoten, kun je goed vergelijken. Ik had dat nodig, want het tentoongestelde werk zei me niets. Ik houd van vrouwen en van de vrouwenportretten van Van Dongen en Israƫls, maar hier moest ik af en toe griezelen en de blik afwenden. Waarom schilderde Jan Sluijters keer en op keer weer vrouwen en waarom maakte hij ze zo foeilelijk, soms zelfs dierlijk lelijk. Wat wilde hij ons laten zien?. Ik keek en ik keek en vergeleek met een prachtig jonge meisjes portret in grijs en blauw van Kees van Dongen, maar kwam er niet achter. Dus ging ik thuis op zoek naar een verklaring. Sluijters was een zoeker, las ik. Hij ging te rade bij tijdgenoten, staat er. Ook bij Leo Gestel, met wie hij goed bevriend was en bij Mondriaan. Er hangt een kleurig landschap bij avondlicht dat doet denken aan een van de spannende Gein landschappen van Mondriaan. Maar nergens lees ik iets van kritiek op de vrouwenportretten. Ik vrees dus dat het aan mij moet liggen. Zijn vrouwen zijn de mijne niet.

No comments: