Morgen vertrekken we. We gaan vliegen naar Minneappolis en daarna naar Bozeman in Montana. De vlucht duurt op papier vijftien uur waarvan vier uuur tussenstop. Als we aankomen is het in Bozeman elf uur 's avonds. Dat is Nederlandse tijd zeven uur 's morgens. Dat wordt dus een lange dag morgen. Gelukkig haalt Hettie ons op. Van het vliegveld naar haar huis in Emigrant is ongeveer tachtig mijl. Van de spectaculaire omgeving zullen we in het donker dan nog niet veel kunnen zien.
Hettie is een vroegere vriendin van me, met wie ik in Den Haag basketbalde. Toen ik eenentwintig was, hebben wij samen een zomerseizoen in een Nederlands hotel in Zell am See gewerkt. Toen Hettie met Amerikaanse echtgenoot en twee kinderen naar Amerika vertrok, zijn we elkaar uit het oog verloren. Acht jaar geleden klonk haar stem op mijn antwoordaparaat. "Ik ben Hettie, ben jij Nel? En als dat zo is, wil je me dan bellen?" Dat deed ik en zo troffen we elkaar, toen ze op een spaarzaam bezoek in Nederland kwam, omdat haar jongste zusje ziek was.
Het klikte en ik beloofde dat ik haar zou komen opzoeken. Dat gaat nu dus gebeuren. Hettie heeft inmiddels twee kinderen erbij gekregen en een nieuwe man. Twee en twee is vier. Van de vier kinderen wonen er twee in de buurt. Die zal ik dus ontmoeten. Van de andere twee woont er een in Londen en de ander in Washington D.C.
Hettie heeft foto's gestuurd van de omgeving. Die is meer dan spectaculair. Wild, ruim en ruig. Met man en macht maken ze nu de wegen in de buurt sneeuwvrij, omdat op Memorial Day (gedenkdag voor alle militairen die zijn omgekomen) het zomerseizoen begint. "Huur maar een 4WD", zei Hettie, want het kan hier begin juni ook nog flink sneeuwen. Het huis ligt op 1800 m hoogte. Dat is nog eens wat anders dan de 675 m van Jarjat.
Overmorgen weten we meer. Spannend hoor.
No comments:
Post a Comment