Amerikanen in Montana zijn vriendelijk en hulpvaardig. De eerste keren stonden we met de mond vol tanden bij zo'n overdonderende en luid uitgesproken begroeting. Wat zeg je in vredesnaam op zo'n vraag? "Great and you?" Gelukkig gebeurt er vervolgens niets. Dus net als bij ons. Op "Hallo, hoe gaat het met je?" zeggen wij ook nooit iets anders dan "goed", hoe beroerd we ons ook voelen. En toch is het hier anders! More relaxed. Zo'n vraag kan hier uitlopen in een gesprek over waar we vandaan komen, wat we hier zoeken en hoe we het vinden. Dan staat er niemand met zijn karretje tegen je hielen te douwen, te zuchten of te steunen of andere grimassen te maken.
Het verkeer is zo ontspannen en rustig dat je in slaap dreigt te sukkelen als je grote afstanden moet rijden. En om van de ene stad in de andere te komen kun je niet anders. Zo'n automaat houd je ook niet wakker. De afgelopen drie dagen hebben we west Montana verkend. We hebben 800 miles gereden, vier steden bezocht, veel geleerd over de geschiedenis van het wilde westen, een boottocht in de canyon van de Missouri gemaakt, scenic highways gereden, en heuse cowboys grote kudden koeien (moeders met kalfjes) over de weg zien drijven.
We hebben een indruk gekregen van het leven hier in het Wilde Westen en van de Amerikanen die hier wonen. DE Amerikaan zal wel niet bestaan, net zomin als de Nederlander. Maar ik heb mijn beeld wel wat bijgesteld. Amerikanen geloven nog steeds in een betere toekomst voor hun kinderen, die hier trouwens erg belangrijk zijn, denken nog steeds dat de wereld maakbaar is, als je maar hard werkt. Amerikanen zijn ook erg op zichzelf gericht. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, kunnen ze dat niet plaatsen. En ze vragen dan ook niet verder.
Dat er een wereld buiten hun wereld bestaat ontgaat ze. En de televisie haalt ze niet uit die droom. CNN brengt wereldnieuws maar vanuit een Amerikaans perspectief. Op beelden uit Irak, zie je Amerikaanse militairen en Amerikaanse commentatoren. Hetzelfde geldt voor beelden uit China, Burma, Nigeria. Altijd weer Amerikaanse hoofden die het nieuws brengen, en altijd weer met dezelfde hoopvolle blik in de ogen. Hoe beroerd het nieuws ook is.
Amerikanen kunnen niet leven zonder hoop. Met koffers vol hoop zijn ze immers honderden jaren geleden naar dit land gekomen. Nu is Barack Obama de hoop van veel jonge mensen. Met Barack wordt alles anders, geloven ze hier. Want dat het anders moet beseffen ze ook hier. Maar Polls wijzen uit dat een strijd tussen Obama en MacCain gaat eindigen in winst voor de laatste. Want hoop OK, maar veranderen, vraagtekens.
No comments:
Post a Comment