Boekpresentatie het is zoals het is

Op woensdag 19 januari a.s. kan ik eindelijk mijn boek het is zoals het is ten doop houden dankzij de medewerking van Boekhandel Flevo en Susan Karsten van Karsten Projecten. Het boek is sinds 23 december jl. verkrijgbaar. Ik heb de eerste leesreacties binnen, ik heb een paar regels in het boek gelezen met Fransje en gisteren heb ik het boek aangeboden aan de verzorgers in het Leendert Meeshuis, waar Fransje nu een jaar woont.

Erg leuk en vooral heel enerverend. En daarom is het zo'n prettig vooruitzicht dat ik op woensdag 19 januari met vrienden en geinteresseerden een glas ga drinken op het boek. Ook stel ik me veel voor van het gesprek met Mieke Bos en Wim van Dijk over mijn boek en over het belang van ervaringsverhalen voor de bekendheid van Alzheimer.

Want dat is erg hard nodig. Dat ervaarde ik zelfs gisteren, toen ik in het Leendert Meeshuis bij de dagopening een passage uit het boek zou voorlezen. In al mijn naieviteit veronderstelde ik dat Fransje daarbij zou zijn. Het boek gaat immers over haar en zonder haar geen boek. Maar ik had me grondig vergist. Fransje zat in haar piereeentje in de huiskamer naar zachte, klassieke muziek te luisteren, toen ik me meldde. Ik ben bij haar gaan zitten en daar zat ik na de dagopening nog. Ze hadden me wel gezocht, maar waren niet op de gedachte gekomen dat ik misschien bij mijn vriendin was. Geeft niet. Maar het toont aan dat mijn boek een rol kan spelen in het bij elkaar brengen van ervaringen. De ervaringen van professionals die de hele dag met mensen met dementie omgaan, de mantelzorgers en de mensen om wie het gaat.

Fransje en ik hebben een grote wandeling gemaakt om de verbazing van ons af te schudden. We staken de armen in elkaar omdat het glad en glibberig was in het bos. "Samen is goed", zeiden we meerdere keren tegen elkaar. "Samen kun je niet vallen."