Ik weet het niet

Woensdag presenteerde ik Het is zoals het is in Boekhandel Flevo. Er was een overweldigende belangstelling. Ik had er stil van moeten worden. Maar dat kon niet, want al die mensen kwamen met veel vragen en die moesten Mieke, voorzitter Alzheimer 't Gooi en ik beantwoorden. Veel mensen hebben in hun omgeving te maken met de ziekte van Alzheimer. Dat brengt onzekerheid en angst met zich mee, omdat ondanks het vele voorlichtingsmateriaal er niet een recept is te geven voor de omgang met een dierbare met Alzheimer.

Toch verlieten de bezoekers die avond niet teleurgesteld de boekhandel. Ze hadden in een vriendelijke en vertrouwde sfeer vragen kunnen stellen en met elkaar kunnen praten over hun zorgen en verdriet. Ik vermoed dat er in de Alzheimer cafés in Laren, Weesp en Hilversum hetzelfde gebeurt. En misschien moet het nog wel veel meer gebeuren. Gewoon eerlijk en open met elkaar praten over wat ons angstig maakt.

Ik heb een boek geschreven over vriendschap, omdat ik dat moest schrijven. Het heeft me verrast en ontroerd dat zoveel mensen het boek willen lezen en er troost in vinden. Alzheimer is een vreselijke ziekte, omdat er geen genezing mogelijk is. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat het leven al wordt stilgezet voordat de patient dood is.

Gespreksleider Wim van Dijk, journalist van de Gooi en Eemlander stelde me de vraag of ik een boodschap heb met het boek. Die had ik niet, toen ik begon mijn ervaringen op papier te zetten. Maar die heb ik nu wel:

Laat mantelzorgers niet in de steek als bij de partner Alzheimer wordt vastgesteld.
Ook als de patient in een verpleeghuis wordt opgenomen, houdt het leven voor de mens met Alzheimer niet op. Professionals zouden er goed aan doen familie en vrienden meer te betrekken bij het dagelijks leven in het verpleeghuis.