Saturday, March 05, 2011

Mojo is dood


Mojo is dood! Zo maar plotseling en ineens. Tussen half vijf donderdagmorgen en negen uur moet hij iets van hartfalen hebben gehad, waardoor zijn achterlijf verlamd was. Hij had de hele nacht vredig bij Charlotte op het hoofdkussen geslapen. Dat deed hij sinds we terug zijn uit Istanbul. Tegen half vijf wilde hij eruit om zijn behoefte te doen. Die doet hij altijd in de tuin. Toen ze hem tegen negenen binnen wilde laten, zat hij stil voor de deur op de mat. Ze zag meteen dat er iets mis was. Hij liep moeilijk, omdat zijn achterpoten het niet meer deden. Ze waren koud en stijf. Opwrijven hielp niet. Toen het tegen tienen niet veel beter met hem ging, belde ze de dierenarts. Die raadde haar aan meteen te komen. Mo liet zich gewillig in het mandje helpen, dat voor dit soort ziektegevallen is bedoeld. Alsof hij besefte dat hij hulp nodig had.

Omdat hij nergens tekenen van beschadiging vertoonde die op een aanrijding of een val konden wijzen, constateerde de dierenarts dat er hoogstwaarschijnlijk ergens een bloedprop moest zitten als gevolg van hartfalen. Moeilijk te behandelen, zei ze. Misschien konden ze aan de faculteit diergeneeskunde in Amsterdam nog iets voor hem doen, maar ik denk dat ze dat zonder veel overtuiging heeft gebracht. Charlotte voelde niets voor gesleep, gezeur en veel lijden en heeft toen besloten hem direct te laten inslapen. Niet eerst mee naar huis nemen en vervolgens constateren dat het toch niet zou gaan.

Ze had ons gebeld, maar wij waren bij Lenie Bos de twee contrapunten halen. Ik belde haar terug zodra ik het bericht op mijn voicemail hoorde. Ze waren nog bij de dierenarts. Wij reden er langs om haar in de laatste ogenblikken van Mojo bij te staan, maar die had zijn laatste adem al uitgeblazen.

Wat een idiote gewaarwording. Mojo, onze tijger, die zo genoot van het leven op en rond de boerderij is er nu ineens niet meer. Als Charlotje over een week naar Rome gaat hoef ik hem geen eten te geven. Zit hij niet meer te wachten op het stoeltje naast de deur als ik over het pad kom. Komt hij niet meer aansluipen om het hoekje. Hoeven we hem nooit meer te roepen, als hij even geen zin heeft en ergens lekker in het warme zonnetje ligt te slapen. Nooit zal hij meer tegen me aan komen dringen als ik op het zwarte bankje zit. Alles heeft zijn eind, maar dit is wel erg abrupt. Hij ligt nu vredig onder de rhododendron in de tuin. Maar wel erg dood.

3 comments:

,mager said...

we zullen hem vreselijk missen.

spuitelf said...

bedankt voor je stukkie. Wat zit hij daar schitterend in de goot.!!!

hoogmoed said...

er is veel leed in de wereld. velen van u zullen denken, waar we het over hebben. gewoon over onze poes, waar we veel lol aan beleefden.