Wednesday, January 25, 2012

Een wondere kinderwereld


Dit weekeinde kwam Youn logeren bij zijn Oma en die andere oma. Het was de eerste keer. Zaterdag om zes uur werd hij gebracht door zijn vader en zijn moeder. Zijn kleine broertje was er ook, maar die ging mee naar huis. Hij bleef. Wij hadden ons erop voorbereid dat het afscheid van zijn ouders pijnlijk zou worden, maar dat viel mee. Nadat de deur achter hen was dichtgevallen, keek hij nog een paar maal naar de dichte deur en vervolgens ging hij verder waaraan hij was begonnen: tekenen. Af en toe keek hij op van het ingespannen werk. Monsterde zijn oma met een glimlach en mij met lichte verbazing.

Toen hij tegen achten naar bed ging, verwachtten wij de volgende huilbui. Maar ook die kwam niet. Hij lag eerst wat te pruttelen met zijn speen in zijn mond en twee knuffen in zijn handen, Dat gepruttel werd na verloop van tijd zuchten en toen sliep hij in om pas de volgende morgen half negen wakker te worden. Terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef en de echte oma hem oppakte, keek hij wel wat verbaasd rond. Zag hij een vreemde wereld? Zou hij dan nu gaan huilen? Ook dat gebeurde niet. Hij kreeg van zijn vertrouwde Oma een flesje met krachtvoer, zette het aan zijn mond en proefde dat het goed was. Hij klom op zijn stoel aan tafel en begon weer aan zijn tekenwerk. Af en toe keek hij op en lachte wat.

Wij hadden ons voorbereid op een moeilijke eerste keer met heel veel speelgoed. Allemaal verantwoord natuurlijk met een licht opvoedkundige tik. Hij hoefde niet zo veel. Naast zijn tekenwerk genoot hij van een grote vrachtauto met kleine auto's op de oplader en vooral van een timmerplank. Met verve en steeds vaardiger hanteerde hij de houten hamer om de pinnen door de plank te slaan. Als ze er allemaal doorgeslagen waren, draaide hij de plank om en begon opnieuw. Hij was zo zoet dat wij bijna vergaten hem aan te kleden en mee naar buiten te nemen.

Zou hij gaan huilen bij het eten? We schotelden hem ommelet voor met spinazie. Hij is niet voor niets half Frans en een liefhebber van de zachte eierpannenkoeken van zijn moeder. Twee happen, toen was het genoeg. Hij duwde zijn bordje richting Oma en zei "Klaar"! Dat was maar schijn, want toen hij griesmeelpudding kreeg met bessensap, bleek zijn klaar iets te voorbarig. Hij smulde en wilde zelfs wel met een gulle lach een hapje aan Oma geven. Niks huilen. Grote jongen spelen en vooral je oma en die andere oma laten genieten.

Tegen vieren op zondag brachten we hem terug naar Amsterdam. Op de weg zag hij heel veel auto's en in de lucht vliegtuigen die op Schiphol gingen landen. Vliegtuigen en auto's kent hij van zijn lego. "Vliegtuig", riep hij iedere keer als er een overvloog. Toen hij in Amsterdam zijn moeder boven aan de trap zag verschijnen die zichtbaar blij was dat hij er weer was, fronste hij even zijn wenkbrauwen. Maar ook dat was gauw wennen. Het huilen liet hij aan de oma's over. Toen wij afscheid namen, was hij ons al weer vergeten.

1 comment:

mager said...

lief