Gisteren bezochten we het Schiedams Museum. Het museum is gevestigd in de oude binnenstad in een gerestaureerde kerk en heeft een grote COBRA verzameling. Wij zagen de tentoonstelling Onmetelijk Optimisme over een twaalftal spraakmakende galeriehouders die in de jaren vlak na de tweede wereldoorlog hun nek uitstaken om experimenterende kunstenaars ruimte te bieden om hun werk te laten zien. Ik werd er blij van. Ik zag brutale, opvallende kunst en portretten van mensen met passie, met durf, met "wie doet me wat" in de ogen. Ik genoot weer van de kleuren en beesten van Appel, van de durf van Lucebert, van de druksels, de spetters, de kapotte stoelen. En ik zag heel bijzonder werk, dat ik nooit eerder had gezien van Cor de Nobel. Maar ook vroeg werk van Klaas Gubbels en heel veel Armando, zowel in woord als in beeld.
En ik vroeg me af wat ervan al die kracht en durf is overgebleven. Ik zie nu overal in galerieën dezelfde keurige mevrouwen (volgens mij voornamelijk mevrouwen) op kaartjes neuzen of ze nog een aardig verantwoord doekje voor boven de bank kunnen vinden en ik doe er lustig aan mee. In mijn nederige tweede stulp hangt een schilderij van Barbara H. dat ik heb gekozen, omdat het zo aardig kleurt bij het interieur. In het eerste huis heb ik een Ton Schulten ingewisseld voor een Klaas Gubbels.
Ergens weggedrukt en kennelijk onopvallend hangt mijn mooiste bezit, een Doodskast van Leonie Moolenaar, een prachtig portret van "mijn moeder" van Leo Bos. Nog nooit heeft iemand er iets van gezegd!
2 comments:
Volgens mij vonden we het eerst het mooiste schilderij van Barbara en zagen pas toen het in de kamer stond dat alle kleuren terug kwamen.
weblog reactie :
‘Al die kracht en durf’ zit in de mensen die enthousiast vanuit hun eigen beleving een beschrijving geven van een expositie die zij hebben bezocht of een film of een vergadering. En anderen een vraag stellen over wat zij hebben bezocht of gezien of geproefd en daar ook naar luisteren.
Zij inspireren en laten zich inspireren.
Kiezen kunst omdat zij het om zich heen willen hebben: op zoek in het museum naar lef, voor thuis voor de harmonie ( nou en ?) of om het met thuisbezoek te delen of lenen een kunstwerk voor een nadere kennismaking.
Als je het niet kunt vinden moet je beter zoeken. In dit geval hoef je de hand niet in eigen boezem te steken maar mag je op je eigen schouder kloppen.
Post a Comment