Vrienden

Gisteren werd mijn goede vriendin, die Alzheimer heeft 68 jaar. We vierden het met haar en voor haar. Er waren veel mensen. Familie, zusje en broer, zoon en dochter, vrienden en buren uit de woongroep. Die laatsten maken het mogelijk dat ze nog steeds zelfstandig woont. En ze heeft nu een nieuwe vriend met wie ze ieder dinsdag fietst. De oude fietsvriend had ze aan de kant gezet omdat hij haar behandelde als een allochtoon, zo zei ze zelf. Deze nieuwe behandelt haar als mens met alzheimer, met duidelijk het woord mens voorop. Hij schrijft een verslagje van hun fietstochten, dat hij aan haar geeft om te bewaren. Ze waren naar Austerlitz geweest, hadden koffie gedronken met kruimig appelgebak, hadden gesproken over respect en waardigheid.

Wij hadden een mooie, warme sjaal voor haar meegenomen en een klein albumpje met twintig foto's uit de tijd dat we heel dik bevriend waren. Ik had bij het laatste cadeau geaarzeld. Zouden de beelden van een ver verleden haar niet teveel confronteren met alles waar ze niet meer bij kan komen. Het enthousiasme van mijn omgeving voor het idee hielp me over die gekke brug. En het was goed. Ze zag met veel plezier de foto's van haar kinderen toen ze jong waren. Ze had voor haar eigen foto's niet zo veel belangstelling en toen ze mij en de andere vriendin op de foto zag, keek ze me aan en vroeg of ik dat was.

Toen het partijtje afgelopen was, zwaaide ze ons uit. Teer en breekbaar stond ze achter de heg in het licht van de autolampen. Ik weet niet wat ze zag en nog minder wat ze dacht. Gisteren was ze jarig en ik heb me gelaafd aan het warme bad van allen die lief voor haar zijn.