Friday, June 05, 2009

Fanny over Het Beeld


Hoi Nel, het is echt heel leuk en lief zoals mensen reageren. Gisteren had ik het einduitje en diner van Entre Femmes en werd door Barbara nog eens omhooggestoken. Ze vindt het beeld erg mooi. Ook de reactie van Susan en je zus zijn erg leuk. Eigenlijk wil ik het beeld wel klaarhebben voor ik naar Terschelling ga
lesgeven; 14 juni red ik ws niet meer.

Het leuke van zo'n beeld is dat het op alle vrouwen tegelijk lijkt en dat je -als het er zo staat- kunt mijmeren over wie ze zou kunnen zijn (of zijn geweest), waar ze op dat moment aan denkt, etc, etc. Of mijn persoon of jullie als opdrachtgever er iets mee te maken hebben bv. Het gekke is wel dat jullie meestal wel in mijn gedachten waren terwijl ik er aan werkte. Ook goed geluisterd naar opmerkingen van Ger en Char tijdens het hele proces.

Pieter Hogenbirk heeft ooit een foto gemaakt van een Grieks beeld bij het Louvre van een naakte man die in een krat stond. Het Louvre was destijds aan het verbouwen en "hij" stond daar naakt buiten en in een open krat die half weg zijn naakte lichaam kwam. Het was koud. Je laat dan de werkelijkheid los en in je gedachten associeer je en fantaseer je. Alleen, kou, verlaten, zomaar naakt, hoe lang duurt het nog, etc. en uiteindelijk, heel veel later kom je misschien toch bij het feit dat het een Grieks beeld is en dat het iemand voorstelt, dus weer wat dichter bij de 'werkelijkheid' van het beeld zelf, terwijl dat uiteindelijk ook maar in de fantasie van de beeldhouwer zat of gemaakt is naar aanleiding van deels op fantasie berustende gegevens (Gr. Mythologie).

Dat is het heerlijke van kunst, als je het ziet en het je raakt, gebeurt er
iets in je. Vraag je maar dingen af, antwoorden zijn niet nodig."

Meer foto's van Het Beeld staan op Picasa (zie foto's bij Links)

Thursday, June 04, 2009

Tijd voor nieuwe politiek

De PVV heeft gewonnen, zoals verwacht. "Weg met Europa en Turkije mag nooit toetreden." D66 heeft ook gewonnen. Minder verwacht, althans door mij. Ik heb het niet zo op Alexander, en al helemaal niet dat zij met de liberalen in een fractie gaan zitten. Waar is Rita trouwens gebleven? De PVDA heeft een enorme dreun gekregen. Ook verwacht. De traditionele sociaal democratie heeft kennelijk geen antwoord op de problemen van deze tijd. Ook in Duitsland en Frankrijk doen ze het niet goed. En Gordon Brown wordt binnenkort naar huis gestuurd.

Zoete verhaaltjes doen het niet meer. Misschien nog heel even bij CDA'ers en SGP'ers, omdat God vindt dat zij braaf moeten zijn en hun zegsheren moeten geloven. Maar niet gelovigen zoeken echte antwoorden. Europa is moeilijk. Maar je bent voor of je bent tegen. En dan zijn de voorstemmers nog steeds in de meerderheid, ondanks Wilders en de SP van Agnes Kant. Nu moeten die voorstemmers aan de bak om te vertellen wat Europa wel en wat niet mag regelen. En vooral wat Europa moet regelen om ons een beetje toekomst te geven. En graag in klare taal. En Neelie moet blijven!!

De Uitslag
CDA 5 zetels
PVV 4 zetels
GroenLinks 3 zetels
D66 3 zetels
VVD 3 zetels
PvdA 3 zetels
SGP/CU 2 zetels
SP 2 zetels

De cijfers in Huizen!!! De PVV heeft de meeste stemmen!
1 CDA - Europese Volkspartij 2.320 17,17 %
2 P.v.d.A./Europese Sociaaldemocraten 1.292 9,56 %
3 VVD - Europese Liberaal-Democraten 1.967 14,56 %
4 GROENLINKS 983 7,28 %
5 SP (Socialistische Partij) 700 5,18 %
6 ChristenUnie-SGP 1.377 10,19 %
7 Democraten 66 (D66) 1.745 12,91 %
14 PVV (Partij voor de Vrijheid) 2.344 17,35 %

Tuesday, June 02, 2009

Nog een keer Europa

Waarom ik wel ga stemmen, is niet zo interessant, als waarom anderen niet gaan. Bas Heijne gaf er in zijn column in de NRC een aardige verklaring voor. De gedachten van een verenigd Europa zijn heel mooi, schrijft hij, maar Europese politici zijn dat niet. De een zegt dat het beter uitgelegd moet worden. Maar Bas zelf gelooft dat ze het niet kunnen uitleggen. Er zou na het referendum een discussie komen, beloofden ze. Die discussie is er niet geweest, waarschijnlijk omdat de politici geen idee hebben waar die over zou moeten gaan. Wie pro-Europa is lukt het niet om enthousiasme uit te stralen. Misschien ligt hier de oorsprong van de crisis: de burger herkent zijn eigen onmacht in de politiek. Wij weten niet hoe onze eigen kleine wereld zich verhoudt met die hele grote, geglobaliseerde wereld. Wie naar een foto van de verzamelde lijsttrekkers kijkt, ziet politici die het ook niet weten.

Wantrouwen tegen Europa is niets anders dan wantrouwen tegen de politiek, omdat al die luitjes met hun mooie banen en riante vergoedingen, die op en neer naar Brussel en Straatsburg toeren het ook niet meer weten. De wereld is te complex geworden om te overzien. Wij kunnen tegenwoordig alles zien en horen, maar we kunnen het niet verklaren. Dus dan maar liever het heldere dilettantisme van de JA en NEE-schreeuwers dan het zwalkende dilettantisme van de gevestigde politiek.

De gevestigde politiek beseft kennelijk niet op welke glijbaan ze ons meesleuren. Even heb ik getwijfeld of ik donderdag wel moet gaan. Maar het kan toch niet zo zijn dat we Europa overlaten aan de populisten, die ook geen overzicht hebben en alleen inspelen op angsten en vooroordelen. Dus heb ik de Stemwijzer er nog een keer bijgepakt. Ik GA. En donderdagavond kijk ik over de grens of in omringende landen het antwoord op de complexiteit van de wereld wel is gevonden.

Saturday, May 30, 2009

Waarom ik wel ga stemmen

Europa is een complexe zaak. Voor veel mensen is het een ver van mijn bed show en dat leidt ertoe dat ze donderdag thuis blijven. Dat mogen politici zich aantrekken en zeker de politici van traditionele partijen als PvdA en CDA. Die laten nu het speelveld aan de zwart witten PVV, SP en D66. Straks niet zeuren graag. Eigen schuld, dikke bult.

De vraag of je voor of tegen Europa bent is achterhaald. Europa is er en dus moet je er iets mee. En omdat ik meer geloof in Wij dan in Zij ga ik stemmen. Ik ga stemmen omdat er problemen zijn die alleen door samenwerking en afspraken tussen landen opgelost kunnen worden. Overigens reiken die over de grenzen van Europa. Denk bijvoorbeeld aan het telefoontje van Angela Merkel met Barack Obama om de Europese werkgelegenheid bij Opel veilig te stellen.

Misschien ga ik ook wel stemmen, omdat ik meer vertrouwen heb in Angela dan in Jan Peter. Ze hebben beiden hetzelfde zuinige mondje, maar dat van Angela spreekt klare taak en dat kan je van Jan Peter niet zeggen. Maar het belangrijkste reden dat ik ga stemmen is de wetenschap dat we het klimaat- en het milieuprobleem alleen internationaal kunnen oplossen, dat met een groot Europa vrede binnen de grenzen waarschijnlijker is dan wanneer we dat alle lidstaten afzonderlijk laten regelen, en dat ik ben voor toetreding van Turkije, omdat daarmee een stevige brug naar de Islamitische wereld wordt geslagen.

Natuurlijk moet het gereis tussen Brussel en Straatsburg worden afgeschaft, moet het Parlement meer macht krijgen en moet Neelie blijven. Daarom stem ik op een Partij die niet alleen Ja of Nee zegt, maar ook nog iets meer heeft te bieden.

Monday, May 25, 2009

Nieuwe lente, ander geluid?

Deze maand is het negentig jaar geleden dat vrouwen het actief en het passief kiesrecht kregen. Tijd voor een feestje? Vind ik niet! Negentig jaar geleden hebben optimisten misschien gedacht dat de wereld er anders zou uitzien als vrouwen hun deel van de macht zouden opeisen. Maar zo is het niet gegaan. Vrouwen hebben de Tweede Wereldoorlog niet tegen kunnen houden en om wat dichterbij te blijven ook niet de Kredietcrisis. Er zijn wel vrouwen aan de macht, maar die maken kennelijk niet het verschil. Zijn ze met te weinig of doen ze het gewoon niet goed?!

Veel vrouwen vertalen emancipatie in erbij willen horen. Zij passen zich aan aan het mannelijk leiderschapsmodel, of maken het zelfs nog bonter. Er zijn ook vrouwen die het even proberen, maar vroegtijdig uit de boot vallen, omdat ze bij tegenwind geen middelen hebben om het roer recht te houden. De belofte van vrouwelijk leiderschap kunnen ze niet waar maken. Een paar uitzonderingen daargelaten.

Ik zag afgelopen week de cover van Vrouwenblad Opzij en schrok me dood. Het was de eerste keer dat ik Opzij onder ogen kreeg na het vertrek van Cisca Dresselhuys. Op de cover waren tien vrouwelijke topstukken afgebeeld in een afschuwelijk mannelijk kleurloos metaalgrijs. Het leken maskers van ongenoegen en frustratie. Om te laten zien hoe het eigenlijk moet, preikte binnen in het blad Ophrah paginagroot in een mooi rode japon met overweldigende glimlach.

Ben ik te somber? Onderzoek laat zien dat vrouwen wel degelijk vernieuwing kunnen brengen, als zij zich niet aanpassen, maar hun eigen geluid laten horen. Uit onderzoek blijkt ook dat organisaties met vrouwen in de top beter presteren en betere beslissingen nemen. Het gaat om leiderschap waarin meer ruimte is voor intuïtie, gevoel, inspiratie, dialoog, actief luisteren, empathie, verbinden.

De huidige economische crisis is de crisis van het mannelijk leiderschap, van de modellen, de efficiency, de cijfers, van het steeds groter. Je moet stekeblind zijn als je dat niet ziet. Er zijn weinig vrouwen in de top van de bankenwereld en als ze er al zijn, zijn ze snel verdwenen.

Het wordt tijd dat vrouwen de macht grijpen en dan niet de vrouwen die erbij willen horen, niet de metaalgrijze vrouwen van Opzij, maar vrouwen die een kleurrijk geluid laten horen. Ze zijn er genoeg, kijk om je heen!

Wednesday, May 20, 2009

Leven in de sloot


Iedere morgen en avond zwemmen ze voorbij, vader en moeder zwaan met negen jongen. Allemaal kleine wolballetjes die om de beurt door pa of ma bij de les worden gehouden. Kom ze niet te na, want je wordt weggeblazen door een boze vader, die daarbij ook nog eens vervaarlijk met zijn vleugels klappert. Gekke vent trouwens, die wel eet van ons brood, maar tegelijkertijd ons benadert als vijanden.

De meerkoeten met jong hebben ook last van hem. Zij hebben zich slordig genesteld op onze waterlelie. Daar stallen zij hun twee jongen - het waren er eerst trouwens drie, maar de derde is verdwenen - terwijl zij zelf om beurten eten halen om ze te voeden. Maar als het zwanengezin langs drijft moeten ze weg. En als dat niet snel gebeurt, valt vader zwaan aan. Zwanen zijn mooi, maar niet leuk.

Sommige eenden trouwens ook niet. Jonge eendjes heb ik nog niet gezien. Er zwemmen veel eendenparen in de sloot, maar die kunnen het blijkbaar niet of willen niet. Nou vind ik dat niet erg, omdat in vorige jaren eendenvaders zo agressief en onbehoorlijk met hun jongen omgingen, dat er van een groot nest niks overbleef.

We hebben geen ganzen en dat vind ik wel jammer. Ganzen hebben namelijk een heel mooi sociaal leven. Ganzen leven in groepen. Als pa en ma gans jongen hebben gekregen worden ze na enige dagen opgevoed door de groep. Vorige week zondag zagen we in de Oostvaardersplassen hoe zo'n veertig tot vijftig jonge gansjes van een volwassen gans leerden hoe ze zich moesten wassen. Grote gans klapt met de veren op het water, alle kleine gansjes doen het na met zichtbaar plezier. Vaders en moeders die vrijaf hebben, keken op de kant toe. Wij aan de overkant.

Friday, May 15, 2009

Vrouw en Paard (3)

Gerti was er dit keer wel, maar het hielp niet. Wat een flauw gekakel. En ook nog eens over onderwerpen die in andere programma's al zijn uitgekauwd zonder nieuw licht. Interesseert het u dat Wouter Bos niet met de PVV van Wilders in een regering wil, of kijkt u ervan op dat we in Nederland nog steeds niet zelf mogen kiezen of we ons leven willen eindigen. Het enige interessante onderwerp namelijk dat er onder werkende vrouwen veel armoede is, kregen de vijf vrouwen niet goed over het voetlicht.

Ligt het aan de formule, vijf vrouwen die om de beurt een onderwerp mogen aandragen dat vervolgens door de anderen wordt becommentarieerd, of ligt het aan de vrouwen. Duidelijk is in ieder geval dat deze vrouwen niets met elkaar hebben; er is geen chemie. En als Hanneke Groenteman niet meedoet, ontbreekt ook nog eens de relativerende glimlach. De New Yorkse vergelijkingen van Heleen Mees irriteren, Sanne Wallis de Vries ergert zich zichtbaar, Rotterdamse Carry vertedert omdat ze zo onvermengd rood is, maar valt geheel uit de toon en Soundos el Ahmadi zat erbij als een vreemde eend in het kippenhok.

Gerti was duidelijk aangeschoven. Ze deed haar best om serieus te zijn, maar is een veel te egocentrisch kunstenmaker om samen met zoveel anderen iets te doen. Dus mislukt! Na de zomer komt er bij AT5 een praatprogramma met echte coryfeeën. Maar volgens mij moeten we op zoek naar de Nederlandse Oprah voor spetterende vrouwentelevisie.

Van de week zag ik haar talkshow over homoseksualiteit bij vrouwen. Of eigenlijk ging het meer over alle vormen van vrouwelijke seksualiteit. Het lastige onderwerp werd van verschillende kanten belicht. Spannende en ontroerende televisie. Zie ik die vijf van Vrouw en Paard niet doen.

Wednesday, May 13, 2009

Het Diner in Tweevoud


Een Schrijver en zijn Publiek. Bij de vorige Literaire Avond in de Bibliotheek op het Plein, was Kader Abdollah te gast. Hij nam plaats achter de lessenaar in driedelig kostuum en ontpopte zich als een waar redenaar die zijn woorden met zorg kiest, de juiste accenten en klemtonen legt en het publiek meevoert in de kracht van literatuur, het geschreven woord.

Gisteren was er Herman Koch, op gympen en in overhemd, de jongen die het liefst gewoon wil doen, maar niet gewoon is. De televisiemaker die is gaan schrijven, omdat je dat zo lekker in je eentje kan doen en niemand je tegenhoudt om te zeggen wat je wilt zeggen. En die ook achter het spreekgestoelte zegt wat hem voor de mond komt. De wereld volgens Herman Koch. De entertainer die het niet kan laten ons een primeur van een niet gepubliceerd verhaal te gunnen.

Ik bleef achter met veel vragen, die ik hier ga stellen. Misschien heeft iemand een antwoord. Overigens was de Marokkaanse maaltijd die wij samen vooraf nuttigden een groot succes. Voor herhaling vatbaar. Maar dan nu die vragen:

1. Waarom bezoeken veel meer vrouwen dan mannen literaire bijeenkomsten? Lezen vrouwen meer? Of zijn ze gewoon nieuwsgieriger naar de achtergronden van een boek? En komt dat omdat ze zich eerder met de inhoud identificeren?
2. Als je Jeroen Smit van De Prooi zou uitnodigen, zou de verhouding tussen mannen en vrouwen dan omgekeerd zijn? En gaat het dus gewoon over het onderwerp?
3. Waarom heeft Het Diner zo'n succes, net als de Eenzaamheid van de Priemgetallen, Er komt een Vrouw bij de Dokter? Of mag je deze boeken niet over dezelfde kam scheren? Vroeger was er de Bouquetreeks.
4. Waarom vraagt de schrijver wel wie het boek heeft gelezen en niet of we het een goed boek vonden?
5. En waarom vragen we het hem zelf niet?
6. En wie is nu de betere schrijver, Kader Abdollah of Herman Koch.

Friday, May 08, 2009

Vrouw en Paard


Gisteren de tweede uitzending en weer geen Gerti B. De vijf vrouwen praatten met Robert Vuijstje over zijn boek Alleen maar nette mensen, dat de Gouden Uil heeft gewonnen en zijn nominatie voor de ex librisprijs. In zijn boek beleidt een Joodse man die eruit ziet als een Marokkaan zijn liefde voor volle, zwarte vrouwen, maar hij doet nog veel meer. De vijf Vrouw en Paard-vrouwen hadden zich in tegenstelling tot veel mannelijke smaakmakers niet geërgerd. Zij vonden het zonder uitzondering een aangrijpend boek over de krotten van de multiculturele samenleving.

De vrouwen richtten zich ook rechtstreeks tot hun kritikasters. Waarom mogen zij niet gevijven op televisie doen wat veel mannen al jaren doen: praten over hun hobby's. Er is toch ook geen recensent die zich laatdunkend uitspreekt over die mannenpraatprogramma's waar overloos over voetbal wordt gebabbeld.

De interessantste vraag kwam aan het einde! Is feminisme of vrouwenemancipatie, en dus zo'n vrouwenpraatprogramma, nog wel nodig in deze tijd. De meningen waren verdeeld. Heleen Mees en Hanneke Groenteman vonden van wel. Sanne Wallis de Vries vond dat het eigenlijk geen item zou moeten zijn, maar begint toch wat te aarzelen nu zij in de mannenpraatprogramma's soms als leuke versiering wordt gevraagd. De jongste van het stel, de Marokkaanse Soundos el Ahmadi, heeft in haar comedy train wereld geen last van mannen.

Wat vind ik? Je gevoeligheid voor dit onderwerp houdt gelijke tred met wat je in je leven wilt. Als je als vrouw carriére wilt maken in de mannenwereld van openbaar of commerciele bedrijvigheid, moet je van goede huize komen. Maar als je die wereld wilt laten voor wat het is, omdat je het grijze pak niet wilt aantrekken en dikbuikig wilt praten, is er niets aan de hand. Of zie ik het te simpel. Ga er vast nog wel meer over zeggen. Vrouw en paard mag van mij voorlopig blijven. Het zet me aan het denken en geeft me voer voor dit blog. Ben benieuwd of Gerti er de volgende keer bij is.

Overigens las ik net dat Net5 in augustus ook met een vrouwenprogramma gaat komen, maar dan met een minder "kippenhok" gehalte. Dat zal dan wel op die "mannenpraatprogramma's" gaan lijken, die ik zo vervelend vind.

Monday, May 04, 2009

Gerti Bierenbroodspot niet in Vrouw en Paard


Vrijdag met spanning gekeken naar de eerste aflevering van Vrouw en Paard. Het viel niet tegen. De vrouwen lieten elkaar keurig uitpraten, schuwden niet de confrontatie, lachten veel en nadrukkelijk en hadden het ook nog ergens over. Maar waar was Gerti Bierenbroodspot die was aangekondigd als een van de vijf presentatrices? Was haar optreden bij De Wereld Draait Door van Matthijs van Niekerk toch te veel voor de VARA bazen of hebben haar eigen collega's haar de tent uitgezet, of heeft ze zelf eieren voor haar geld gekozen.

Tijdens DWDD werd duidelijk dat Matthijs not amused was, omdat hij haar moeilijk onder de duim kon krijgen. Heeft hij zijn mening over haar de VARA bazen ingeseind? Wie het weet mag het zeggen en alsjeblieft als reactie op dit blog, want ik kan de reden niet vinden. Ik heb haar vuur node gemist trouwens!!

Friday, May 01, 2009

Ondersteboven

Soms confronteren nieuwsberichten je onverwacht en ongemeen hard met jezelf. Zo'n bericht was het verhaal in de NRC dat homoseksuele en biseksuele vrouwen meer last hebben van psychosiciale gezondheidsklachten dan heteroseksuele vrouwen. Ze hebben slaapproblemen, last van angst, depressieve gevoelens, zijn wantrouwig en denken dat ze niet goed functioneren. En dat geldt vooral voor vrouwen jonger dan vijfentwintig jaar.

Waarom houdt dat bericht me nu zo bezig, vroeg ik me af. Suggereert het dat homoseksuele en biseksuele vrouwen last hebben van hun geaardheid, of suggereert het dat hun omgeving er last van heeft? In het onderzoek wordt een verband gelegd tussen de klachten en de onplezierige ervaringen vanwege hun persoonlijke leefstijl of situatie. Er worden vervelende dingen geroepen, vervelende vragen gesteld en er wordt geroddeld.

Vanzelfsprekend denk ik terug aan de tijd dat ik zelf uit de kast wilde komen. Het was rond 1964, het jaar van de val van Chroetsjov, van het huwelijk van Prinses Irene, van de veroordeling van Nelson Mandela, de jaren van de PROVO beweging. Kortom het was een turbulente tijd, waarin veel vaste waarden op zijn kop werden gezet. Uit de kast komen hoorde daar zo'n beetje bij. Veel mensen waren anders. Waarom ik dan niet?

Ik vond gelijkgestemden en samen vonden we onze uitgaansgelegenheden waar we onder en met elkaar konden zijn. Dolle tijden. Soms kwamen gewone mensen kijken uit nieuwsgierigheid. Die werden getolereerd zolang ze zich aan onze mores hielden. En die mores was veel kletsen, veel kijken, vooral niet moeilijk doen en niet bij de gevestigde orde willen horen.

Ik kreeg het pas lastig, toen ik jaren later een serieuze relatie wilde. Want wie wilde er nou met mij en met wie wilde ik? Ik zag mooie vrouwen, maar die waren om naar te kijken, niet om mee te leven. Ik had veel vriendinnen, maar die waren onverdacht niet van mijn kant. En met vrouwen die wel van mijn kant waren vond ik het leuk om te kletsen, maar niet om mee te leven. En dat was dus de tijd dat ik niet goed wist waar ik bij hoorde.

Was dit nu de tijd van psychosociale klachten? Misschien? En als dat al zo was zou je homoseksuele en biseksuele vrouwen moeten toeroepen: blijf jezelf en laat je niet op de kast jagen door de gevestigde orde! Je wordt toch nooit zoals zij! Met mij is immers ook alles goed gekomen.

Maar misschien neem ik het allemaal niet serieus genoeg en is het een groter probleem dan ik heb gedacht. Ik wacht op een televisieserie over jonge homoseksuele vrouwen. Voor de tussentijd heb ik me in ieder geval voorgenomen om meer tijd en aandacht aan het fenomeen te besteden. Misschien moeten wij oudere, gevestigde potten toch wel weer met de roze driehoek gaan lopen. En in ieder geval de Stichting Ondersteboven steunen.

Friday, April 24, 2009

Wie ben ik?

Nu ik geen baas meer heb en zelf moet uitmaken wat goed en fout is, vind ik dit een verwarrende wereld. En dan komt er ook nog eens die kredietcrisis overheen, waardoor alles ineens veel heviger lijkt. Ik lees me wild om antwoorden te kunnen vinden op mijn levensvragen, maar hoe meer woorden ik tot me neem hoe lastiger het wordt. Daarom heb ik hulp gezocht. Ik zag bij een boekbespreking in NRC dat Onderzoeksbureau Motivaction hulp biedt aan dolenden zoals ik. Door het invullen van de Mentality Waardentest zou ik te weten komen waar ik sta in deze wereld.

Natuurlijk heb ik dat gedaan en het antwoord verrast me niet, want het antwoord is wat ik graag wil zijn, nl. een postmaterialist. En, zult u zich nu afvragen, wat mag dat dan wel zijn? Hier komt het:

De postmaterialist
De maatschappijkritische idealist die zichzelf wil ontplooien, zich verzet tegen sociaal onrecht en opkomt voor het milieu. Solidariteit en harmonie kenmerken de mensen binnen dit milieu. Ze zijn kritisch ten opzichte van de hedendaagse maatschappij. Het streven naar een onderlinge verbondenheid, het nemen van verantwoordelijkheden en het werken aan sociaal-maatschappelijke verbeteringen, spelen een prominente rol. Postmaterialisten hechten er veel belang aan te kunnen leven volgens hun eigen principes en zijn sterk sociaal bewogen. Verantwoord leven is belangrijk: zonder verspilling, winstbejag en zonder aantasting van het milieu.

Bij voorkeur werkt men bij instellingen of organisaties die een bijdrage leveren aan het maatschappelijk welzijn. Mensen binnen dit milieu tonen zich zowel geïnteresseerd in kunst en cultuur (film, musea, toneel, cabaret, klassieke concerten), als in een meer 'huiselijke' vorm van vrijetijdsbesteding. Het gezinsleven is veelal hecht (sterke onderlinge betrokkenheid), maar niet ingericht volgens traditionele patronen.

Tjongejonge: wie zou niet een postmaterialist willen zijn? Maar de grote vraag is natuurlijk of ik het ook echt ben? Of ben ik ook gewoon een oude zuurpruim, die het allemaal anders wil, maar daarvoor vooral naar anderen kijkt? Misschien toch niet Motivaction nodig, maar een kritische toeschouwer die me confronteert met eigen gedrag.

Wednesday, April 22, 2009

Mannetjes

Misschien is het u nog niet opgevallen, maar de kleine mannetjes laten weer flink van zich horen. In NRC van vorige week stond al een vergelijkend portret van Berlusconi en Poetin onder de titel Macho en Macher. Die twee schijnen het verdacht goed met elkaar te kunnen vinden. De Franse president Sarkozy begint ook hoe langer hoe meer te lijken, zowel wat betreft uiterlijk als gedrag op zijn grote voorbeeld Napoleon. En hoe groot zijn Bos en Balkenende eigenlijk? Om nog niet te spreken van Wilders?

Kenmerk van kleine mannetjes is dat ze zo graag groot willen lijken. Daarom zie je ze op zeepkistjes, boven op de trappen of lelijk duwen met hun ellebogen. Maar als dat niet helpt verheffen ze zichzelf door anderen naar beneden te drukken. Sarkozy zei gisteren lelijke dingen over zijn collega wereldleiders: Zapatero is niet slim (niet zo slim als hij), Merkel krijgt niets voor elkaar zonder hem en Obama moet het vak nog leren! Wat zou de wereld zonder hem?

Blaaskaken zijn het. LaFontaine had een mooie fabel over de kikker en de leeuw. Die zitten beide in de zon aan de rand van een meer. De leeuw laaft zich in de zon. De kikker kijkt naar hem en verwondert zich over de schoonheid van de leeuw. Waarom kan hij ook niet zo worden? Hij blaast en blaast en blaast, zuigt zijn borst vol en barst natuurlijk uit elkaar. Goed voorbeeld doet goed volgen nietwaar. Als het maar gebeurt, voordat er ernstige ongelukken gebeuren!

Saturday, April 18, 2009

Mijn voorjaar

Nu het al bijna voorbij is, komt het er dan toch van. Beetje drukke week gehad met allemaal dingen die niets met het voorjaar te maken hebben. Maar hier zijn een paar indrukken:





Rosse grutto's die foerageren in een van de waaien of wielen van de Eem, voordat ze naar hun broedgebied vertrekken in Siberië.





Het sluisje tussen Eem en Eemkanaal



Een gewone grutto in het Nijkerkernauw.



Het Naardermeer in de vroege morgen.



Een enkel daslook plantje (zeldzaam) op het fietspad langs de Wolfskamer.

Saturday, April 11, 2009

De PvdA en de Bonussen

Eigenlijk wilde ik hier iets schrijven over het voorjaar in al zijn pracht en praal. De rosse grutto's, die zich opmaken om hun lange vlucht naar hun broedgebied in Nova Zembla te beginnen; de kluten en brandganzen die we gisteren zagen op onze fietstocht langs het Nijkerkernauw. Maar de strijd om de voorrang wordt gewonnen door het bericht dat Willem van Leeuwen, directeur van Aedes, de koepelorganisatie van woningbouwcorporaties, bij zijn vrijwillig vertrek een bonus krijgt van ongeveer een miljoen euro. Die ene miljoen moet opgebracht worden door de corporaties, die contributie betalen aan de koepel. En die corporaties halen het bij de huurder.

Ik word tureluurs van die bonusverhalen. Ze zouden een beloning moeten zijn voor goed presteren, maar we krijgen nooit iets te horen over wat die prestaties wel mogen zijn. Bonussen, zeggen zij die er verstand hebben, zijn bijverschijnselen van de overheid op afstand. En al die politici die nu zo moord en brand schreeuwen over die hoge beloningen, hebben zelf die afstand bedacht. Zij zaten erbij toen de zegeningen van de vrije markt werden omarmd. Vooral het geluid van de PvdA klinkt vals en hypocriet. Die lieden zeggen dat ze zo graag iets aan de bonussen zouden willen doen, maar die weten dat het niet kan en daar zichtbaar opgelucht door zijn. Want zijn het niet vooral PvdA'ers die als ze zelf in aanmerking komen, gauw hun hand ophouden?

De voorzitter van de raad van commissarissen van Aedes, die de bonus voor Van Leeuwen heeft goedgekeurd, is Hans Alders, PvdA kopstuk, en de beoogd opvolger van Willem van Leeuwen is Marc Calon, Gronings PvdA gedelegeerde. En ik hoef niemand te herinneren aan de vette commissariaten van oud premier Kok. Hoe kan men in de PvdA nog verbaasd zijn dat de afstand tussen de partij en de "natuurlijke" achterban zulke enorme proporties aanneemt. Het onbenul begint lachwekkend te worden, als het niet ten koste ging van Jan met de Pet.

Friday, April 03, 2009

Het gevecht om de ruimte

Wij Nederlanders leven met velen in een kleine ruimte. Je zou dus zeggen dat beschaafde Nederlanders zich realiseren dat ze zorgvuldig met die ruimte om moeten gaan om te voorkomen dat ze elkaar opeten als ratten. Maar niets daarvan. Afspraken die het gebruik in die kleine ruimte regelen negeren we. We laten honden loslopen op de hei waar schapen en koeien grazen, we fietsen op voetpaden, en rijden paard alsof we op de prairie leven. Je zou denken dat de overheid hier een stokje voor steekt en ons wijst op de regels.

Maar niet de gemeente Huizen. Die maakte onlangs van een voetpark in het Stadspark een fietspad, omdat het verbod op fietsen niet te handhaven was. En nu wordt de drukke Gooimeerdijk, die wordt gebruikt als doorgaand fietspad als het aan de gemeenteraad van Huizen ligt hondenuitlaatstrook. Ik dacht aan de volgende misplaatse 1 aprilgrap, na de disco midden in het dorp, maar na aandachtig lezen van de lokale kranten blijkt het waar te zijn. Zouden die gemeenteraadsleden die dit hebben voorgesteld niet weten wat fietsen is?

Gaat u 's morgens rond half negen eens proberen om zonder kleerscheuren en erger van de ene kant naar de andere kant van de dijk te komen. Het zou allemaal niet zo lastig zijn als Nederlanders hun huisdieren onder appel hadden. Maar dat hebben ze niet. Zelfs nog erger, ze hebben al kwebbelend en kwekkend zichzelf niet eens onder controle. Want staat de hond aan de linkerkant van het pad, gaan zij met z'n allen naar de andere kant en roepen dan: Koekie of iets anders doms, kom hier. Het gevolg laat zich raden. Koekie komt of koekie komt niet, het is allemaal even onvoorspelbaar en dus gevaarlijk.

Van mij mogen al die honden op de dijk, maar dan wel graag met een aangelijnde baas met hondenuitlaatdiploma. Kan een of ander beschaafd raadslid daarvoor niet eens een motie indienen?

Monday, March 30, 2009

We zijn weer thuis!

Ja, erg goed gehad, dank u! Mooi weer en fijn weg van alles. Geen televisie gezien en geen internet gelezen. Wel De Welwillenden van Jonathan Littell. Ik heb erg opgezien tegen de bijna duizend bladzijden gruwelen uit de Tweede Wereldoorlog, maar de schrijver heeft een meesterwerk geproduceerd. Het boek greep me vanaf de eerste bladzijde bij de strot en heeft me niet meer losgelaten. Het stelt vragen die ik niet kan beantwoorden. Daar verbleekt Het Diner van Herman Koch toch bij tot spruitjes en bloemkool met gebakken aardappelen. Je moet er overigens wel even voor gaan zitten. En kom daar maar eens om.

Over dat boek ga ik nog wat meer zeggen, maar nu niet. Ik heb in een blik op de Google lijst gezien dat er veel en fel is gedebatteerd over het boek. Ik wil de vreugde niet verpesten, even nog niet. Dat komt allemaal later wel, als ik wat meer ben gewend en het gewone leven weer heb opgepikt. U hoort dus nog!

Het is ook weer fijn om thuis te zijn, zeker nu ik alle kranten en mail heb weggewerkt. Echt veel om je over op te winden. Het kabinet is er uit, jongeren moeten langer werken en we gaan weer bezuinigen op de zorg en het onderwijs, het Nederlands elftal en op de zomerdijk van Huizen vechten fietsers en honden om de kleine ruimte, het gat van de Keucheniusstraat wordt voor 1 april gevuld met een geluidsdichte disco, en de gemeente heeft vreemde beelden besteld voor de lege sokkels. Gelukkig helpt de Koningin blinden en slechthorenden, en dan kan het niet mis in dit land.

Friday, March 06, 2009

Het Beeld



Voor de spoorzoekers: Woensdagmiddag 4 maart jl. vierden Fanny, Ger, Charlotte en ik met een bijzondere fles rode wijn (geen witte, want dat hoort niet bij het ronde karakter van het beeld) een jaar hard en ruig werken. Fanny legt uit wat er in het jaar is gebeurd en wat nog gaat komen. Het loflijk streven is nog steeds om Het Beeld, naar een passende naam zijn we op zoek, op mijn verjaardag 14 juni in de tuin op het Breezand te plaatsen.

Tuesday, March 03, 2009

Entre les Murs

De vergelijking dringt zich op, maar Entre les Murs is een heel andere film dan Etre et Avoir. Beide hebben het schoolleven in Frankrijk tot onderwerp. Etre et Avoir is gefilmd op een dorpsschool op het platteland van de Auvergne ver weg van het gevaarlijke grote stadsleven. Etre et Savoir vertedert door het spel van de brave jongens en meisjes en hun meester.

Entre les Murs vertedert in het geheel niet. Entre les Murs laat je op het puntje van je bioscoopstoel zitten door de spanning over het wankele machtsevenwicht tussen leraar en leerlingen op een vmbo in de grote stad Parijs. Leraar Francois weet wat hij wil met zijn smeltkroes: respect en orde. Hij wil een open en eerlijke relatie met zijn leerlingen, maar zij moeten respecteren dat hij de autoriteit is. Lange tijd gaat het goed, ondanks de soms idiote onderwerpen en problemen die hij aansnijdt, en de discussies waar hij in verzeild raakt. Weet iemand van u het verschil tussen de aantonende wijs en de conjunctief bijvoorbeeld?

Maar plotseling loopt het uit de hand. Een van de moeilijke leerlingen moet besproken worden in de lerarenvergadering en daar mogen in Frankrijk kennelijk de klassevertegenwoordigers bijzitten. Of ze daar iets mogen inbrengen vertelt het verhaal niet. Deze twee doen het in ieder geval niet. Die giebelen en geiten en worden door de leraren niet tot de orde geroepen. Onbegrijpelijk: Omgekeerd respect is immers ook jonge mensen aanspreken op hun rechten en plichten. En dat gebeurt niet. Wel als de klassevertegenwoordigers leerlingen figuurlijk uit de school klappen en verklappen welke lelijke dingen leraar Francois over de deugniet naar voren heeft gebracht. Dan ontstaat er een gigantische rel en ontglippen leraar Francois de teugels.

De film is zo levensecht, dat je je afvraagt hoe het weer goed is gekomen? Want aan het einde van de film nemen de leerlingen vrolijk afscheid van Francois voor een mooie zomervakantie.

De film is een wonder van acteerwerk, vooral van al die leerlingen die uitvergroot in beeld komen. Zeer de moeite waard!

Friday, February 27, 2009

Reve en de knobbel van Swaab

Gisteren behandelde Andere Tijden de opwinding in de tachtiger jaren over de ontdekking van Prof. Swaab, hersenonderzoeker, dat bij dode homoseksuele mannen een knobbel in de hersenen groter is dan bij heteroseksuele mannen. Ik ga die opwinding hier niet beschrijven. Daarvoor kunt u beter naar de uitzending kijken. Ik was wel heel benieuwd hoe het nu verder is afgelopen met die ontdekking. Swaab laat weten dat zijn ontdekking nu algemeen geaccepteerd is zelfs in de Gay Krant. Bij mijn zoektocht vond ik een reactie van Gerard Reve over de opwinding in onnavolgbaar Reviaans proza, waar ik zo van houd. En dat wil ik niemand onthouden, hoewel het mijn eigen schrijfsels wel knullig in het daglicht stelt:

Zondagmorgen Zonder Zorgen

Lang geleden kreeg ik een boek in handen, dat diepe indruk op mij maakte. Het jaar van de Genade was 1952 of 1953, het boek heette Homosexuality en de auteur West, diens voornaam slechts door de initiaal H. aangegeven, als ik het wel heb. Het boek was verschenen in de Pelican reeks van de uitgeverij Penguin Books. Uiteraard ben ik het door uitlenen kwijtgeraakt.

Ik wist toen met zekerheid dat ik niet heteroseksueel, ook niet biseksueel (als zoiets bestaat), maar homoseksueel was, en dat ik erop moest rekenen dat mijn leven lang te zullen blijven. Dat het een ziekelijke afwijking was betwijfelde ik al lang, al was zulks nog steeds de gangbare opvatting.

Aan de lopende band werden homoseksuelen door psychiaters behandeld, met naar het heette mooie resultaten. Vooral in de Verenigde Staten van Amerika liep de therapie als een trein. Een vindingrijke Newyorkse psyschiater genas homo's door hen op een filmscherm opwindende beelden van homoseksuele aard te tonen om, zodra de patiënt een wellustige reactie vertoonde, hem een misselijk (onpasselijk) makend middel toe te dienen. De pers toonde zich geestdriftig, maar alles heeft zijn duur. De na een voltooide therapie als genezen ontslagen homo's gingen allen op den duur gewoon wederom doen waar ze zin in hadden. Het enige effect dat nog lang stand hield was dat zij, als ze per ongeluk op straat de betrokken psychiater tegenkwamen, onmiddellijk heftig moesten braken. Maar wel zijn er heel wat mensen schatrijk geworden aan het behandelen van homoseksuelen zonder er ook maar één te hebben genezen, aangezien er niets te genezen viel, maar daarover later meer.

Homosexuality door H. West was een degelijk boek, zonder hinderlijke pretenties maar rijk aan informatie en vrij van elk ongevraagd zedelijk oordeel. De bedoeling van de auteur was: alle theorieën en ideeën die aangaande de gelijkslachtelijke liefde ooit gecolporteerd waren zo exact mogelijk te beschrijven. Verder vermeldde hij in welke cultuur de herenliefde respectievelijk chic, een voorrecht, verheven, alledaags, vulgair of tegennatuurlijk werd gevonden en dienovereenkomstig bejegend tussen de uitersten van een sacraal instituut dan wel een duivelse misdaad.

Vele van de moderne theorieën over het ontstaan van de geaardheid (want het moest, als iedere afwijking, een oorzaak hebben) hielden die oorzaak op 'zielszwakte', onmatige masturbatie in de jeugd, het slechte voorbeeld, verleiding, en dergelijke: het was een verworven ziekte en een verworven afwijking.

Auteur West bekeek alle theorieën, maar geen enkele hield onder zijn kritiek stand. Wel zeer interessant was de theorie van de Duitse arts Ulrichs, die de homoseksuelen als een derde geslacht beschouwde, dat hij in verband bracht met de planeet Uranus en naar dit hemellichaam Uraniërs of Urningen noemde. Het was meer een mythe dan een wetenschappelijke hypothese, maar wel werd de homo vrij verklaard van enige schuld: hij was homo door een kosmische bestiering, door het lot, en bij geboorte. In wetenschappelijke termen vertaald betekende het dat het homo zijn een erfelijk gegeven was.

Auteur West wees die visie niet bij voorbaat af. Dat was iets bijzonders, want men bedenke dat toen, veertig jaar geleden, milieu, maatschappij en opvoeding het karakter en gedrag van de mens heetten te bepalen. Maar West wees op de vele geslaagde en gelukkige levens na een gruwelijke jeugd. En hoe verklaarde men dat van twee broers, weinig in leeftijd verschillend en in één zelfde gezin en milieu opgegroeid, de ene een homo en de andere hetero werd?

Maar hoe zoude men kunnen bewijzen dat het homo zijn een erfelijk bepaald feit was? Men zoude daartoe de seksuele gerichtheid moeten onderzoeken van reeds kort na de geboorte van elkaar gescheiden en in totaal verschillende milieus volwassen geworden eeneiige tweelingen. Zulk een onderzoek, schreef West, was in de Verenigde Staten verricht. En op enkele gevallen na die twijfelachtig bleven, bleek het volgende: als de ene helft homo was, was de andere helft het ook, en dito wat betreft het heteroseksueel zijn. Het statistisch materiaal was niet overvloedig groot, zodat het toeval niet geheel was uitgesloten. Maar een volgend, uitgebreider onderzoek kon dat toeval uitsluiten.

Het was een merkwaardig boek. Veertig jaar geleden was er in Nederland op academisch gebied vrije meningsuiting. Nu zoude West aan een Nederlandse universiteit zijn visie niet ten gehore kunnen brengen, want een vooruitstrevende studentenbond bepaalt welk wetenschappelijk standpunt gehoord mag worden en welk wetenschappelijk onderzoek kan worden toegestaan.

Ik denk nog vaak met dankbaarheid aan West zijn boek, al ben ik het kwijtgeraakt. Want, zo dacht ik, als mijn homo zijn een genetisch gegeven is waar ik noch iemand anders wat aan kan veranderen, dan heb ik mijzelf niets te verwijten, en ben ik slechts verantwoordelijk voor mijn daden.

Het lot is niet uitsluitend een beperking. Het is ook: bevrijding. (De gewilligen laten zich door het lot leiden, de onwilligen worden door het lot medegesleurd. Dat zegt Horatius, een beroemd Romeins dichter.)

Intussen heb ik in die veertig jaren niet stil gezeten en ook het genetisch onderzoek heeft niet stil gestaan. Een aangeboren variant zoals linkshandigheid is aantoonbaar in de anatomie van de hersenen. Zoude dan ook homoseksualiteit in de structuur van de hersenen te zien moeten zijn? Dan zoude er aan veel tweedracht een einde kunnen komen. (Mij is de rijkdom van beide - linkshandigheid én homoseksualiteit - geschonken, zodat ik nooit ziek ben, en ook rooms-katholiek ben geworden.)

Een Amsterdams neuroloog, professor D. Swaab, deed enige tijd geleden een onderzoek, waarbij hij de beschikking kreeg over de hersenen van dode mannen van wie vaststond dat zij homo's waren. En ziet: bij de sectie trof hij in een bepaald deel van de hersenen steeds eenzelfde afwijkende structuur aan, die in de hersenen van hetero's niet voorkwam.

Hoe overtuigend de resultaten van zijn onderzoek waren weet ik niet, maar hij maakte er gewag van, en het werd nieuws in de pers. Toen pas bleek, welk een ernstig verzuim Professor Swaab had begaan: hij had voor zijn onderzoek geen voorafgaande toestemming gevraagd bij de homoseksuele vakbond, het C.O.C. Nu, de gevolgen lieten zich zien en horen: een grote groep gemotiveerde personen verscheen op Zondagmorgen voor Professor Swaab zijn woning in Amstelveen, roepende in koor en met grote stem: 'Dick, snijd in je eigen p(..)!' Wel eigenaardig, als men bedenkt dat Professor Swaab wel een onderzoek deed dat met seksualiteit te maken had, maar daartoe hersenen en géén geslachtsdelen onderzocht. Maar de aanhangers van die vakbond hebben geen hersenen doch wel geslachtsdelen, dus op een bepaalde manier klopt het. Daarom is er ook een God of Iets of Iemand Die alles gemaakt heeft en laat geschieden, want zoiets als die betoging in Amstelveen kan geen sterveling zelf bedenken. Het zijn boeiende tijden.

Het leven is geweldig, en daar is niets aan te doen. Of dacht U soms van wel? Ons bestaan is toch één groot feest?

Neen, ik laat U niet in de steek: ik kom terug, net als de dokter tot het niet meer nodig is. U moet gewoon doorgaan met de pillen, en vooral de kuur geheel afmaken, want ik kom niet voor Jan L(..) dag en nacht bij U langs.

Gerard Reve

Uit: Verzameld Werk
deel 6
L.J. Veen
2001

Tuesday, February 24, 2009

Ook zo!

Homo's heb je in soorten en maten sinds homoseksualiteit een normaal verschijnsel is in onze samenleving. Ik ga hier niet al die soorten uitlichten. Als u nieuwsgierig bent, moet u uw ogen goed de kost geven. Ik ga aandacht besteden aan de uitersten. Vorige week keek ik naar een documentaire van de EO over refohomo's. Refo-homo's zijn orthodox-christelijke jongens en meisjes. De combinatie van orthodox christelijk en homosexualiteit is voor hen een gigantisch probleem. Want in orthodox christelijke kringen is homoseksualiteit een zonde. Over homoseksualiteit praat je niet. Waarom niet? Omdat homoseksualiteit het instituut huwelijk en de gezagsverhouding tussen man en vrouw ter discussie stelt.

En dan nu het probleem. Orthodox christenen zijn net mensen en dus in die kring komt homoseksualiteit ook voor. Jonge meiden en jongens die ontdekken dat ze homoseksuele gevoelens hebben, komen terecht in een verschrikkelijke identiteitscrisis. Als ze zich niet aanpassen, worden ze van huis en haard verstoten.

Sinds enige tijd zijn er organisaties die zich het lot van deze jonge mensen aantrekken, RefoAnders en Onze Weg. Deze organisaties krijgen subsidie van de Nederlandse overheid en dat riep in de Tweede Kamer vragen op. Ook bij mij trouwens. Maar sinds ik de documentaire heb gezien, mag het van mij. In huiskamerbijeenkomsten kunnen de jonge mensen praten over de relatie tussen geloof en homo. Dat doorbreekt hun isolement en kan het begin zijn van een andere weg. Louter en alleen om deze reden mogen ze van mij gesteund worden. Want juich niet te vroeg: ook deze organisaties keuren homoseksuele niet goed. Ze mogen er wel met elkaar over praten, ze mogen het niet met elkaar doen. Homoseksualiteit en orthodoxie gaan niet samen. Natuurlijk hoop ik dat met dat praten het besef van een andere weg doordringt.

En dan het andere uiterste. In de wereld van de kunst en het amusement is het homozijn allang geen bijzonderheid meer. Op de buis domineren homo's het beeld. Gerrit Komrij verzuchtte laatst bij DWDD dat hij verlangde naar tijden dat je als homo nog een bezienswaardigheid was, dat er wat hem betrof veel te veel van waren tegenwoordig. En toen ik mooie en wilde Sara Kroos in Kunststof hoorde verkondigen dat zij een van ons is, vond ik het ineens ook niet meer leuk. Er moet toch iets te wensen overblijven.

Wednesday, February 18, 2009

Het beeld



Fanny schreef:

"Hallo vrienden van het beeld van Fanny,

Hierbij wat foto's van afgelopen week, vooral van de harde werkers. Helaas hebben ze geen tijd om de opperbaas erop te zetten; beeld moet af voor 14 juni (verjaardag Nel). Ik ben helemaal in de ban van het beeld en werkte er vorige woensdag verder de hele middag aan. Fikse pijn in de rechterarm later. Maar ik kon niet ophouden.
Alles wat je nu doet maakt verschil. En dat is heel leuk werken.

We bekijken het beeld veel en vaak op afstand. Het moet mooi in de ruimte staan straks! Een beeld moet ook wat doen met de ruimte waarin het staat; het mag als het ware niet naar de grond worden getrokken, maar als massa een onderdeel zijn van
de omgeving waarin het zich bevindt.

Je ziet het verschil nu goed met de vorige keren; ze is wat slanker (zonder haar mooie rondingen te verliezen) en zit mooier in haar vorm. Het haar en de handdoek kristalliseren zich langzaam uit. Ook de plek waar de benen staan wordt beter; het rechter been verdwijnt bijna achter de handdoek en het linker gaat juist voor
een deel naast de handdoek uitkomen. De handdoekpartij met één zichtbare hand op de doek en één eronder verdwijnende hand wordt nog een heel werk. Aan de achterkant zie je mooi dat ze in contra-post houding staat. Aan de standbeen kant zit de heup wat hoger en is duidelijk te zien. De speelbeen kant is langs de zijkant gladder, immers daar zijn de spieren niet aangespannen. De omhoog staande hak van het
speelbeen komt nu duidelijker uit.

Het is een geschenk die hulpen, (zoals in de tijd van Michaelangelo), dus HULDE aan de helpers! We hebben er alledrie heel veel plezier in en het gaat een prachtig
beeld worden. Bedankt Meiden!!

Liefs voor jullie allemaal, Fanny

En dan nu de foto's:

Friday, February 13, 2009

Daar komen de Christenen

Gisteren was Kader Abdollah te gast in de bibliotheek van Huizen voor een lezing over zijn boeken Koran en de Booschapper. Ongeveer honderd bezoekers luisterden ademloos naar deze rasverteller. Op een vraag wat DE Moslimgemeenschap in Nederland vond van zijn hertaling van de Kor-an, antwoordde hij dat we ons moesten voorstellen dat wij, de aanwezigen in de bibliotheek, met z'n allen naar Perzië zouden afreizen. In Perzië zou men ons als volgt verwelkomen: "Help, daar komen de Christenen!"

Hij kon ons dus geen antwoord op de vraag geven, net zo min als op veel andere vragen. Zijn mannen en vrouwen gelijk voor moslims? Via een prachtig verhaal over de profeet Mohammed die veertienhonderd jaar geleden mannen gebood om niet meer dan vier vrouwen te hebben, liet hij weten dat de tijd voortschrijdt en dat het nu al heidens moeilijk is om vier vrouwen goed te onderhouden.

Hij herhaalde zijn stelling dat gelovigen die de Kor-an zien als leidraad of wetboek voor het leven achterlijke mensen zijn. Voor alle duidelijkheid, zeker op de dag dat Wilders in Engeland een ander verhaal wilde gaan vertellen, niet de Kor-an is achterlijk, maar mensen die hem gebruiken voor eigen doeleinden. Kunnen we niet alleen van de Kor-an zeggen, niet waar?

In de pauze signeerde Kader Abdollah gekochte exemplaren met een groet "Salem" en een arabische krabbel die misschien zijn naam voorstelde, maar in ieder geval mooi paste bij de kleurrijke illustratie op de titelpagina van de boeken. Na de pauze mochten we vragen stellen en ieder antwoord was een nieuw kleurrijk verhaal op zich. Deze man schrijft zoals hij spreekt en spreekt zoals hij schrijft. Ik heb hem niet gevraagd of hij daarmee past in een Perzische traditie. Ga ik misschien nog wel eens doen. Dit is vast niet de laatste keer dat we hem horen.

Overigens stapte hij binnen zonder gevolg. Laat haat je hart niet vergiftigen, hield hij ons voor, en nog eens, laat haat je hart niet vergiftigen. Als alle mensen zouden zijn als deze evangelist uit het Oosten, zou dat ook niet gebeuren. Is er iemand die niet van hem houdt?

Sunday, February 08, 2009

3 x Verbeelding aan de Macht?

In een week tijd zag ik drie films over de roerige jaren zestig. Een Duitse speelfilm over de Baader Meinhof groep, een aflevering van Andere Tijden over Provo en In Europa over het jaar 1968. Het idealiseren van de jaren zestig is allang over. Mijn generatie heeft kennelijk overal spijt van, dus ook van de onvermijdelijke opstand tegen het gezag. Iedereen die wil blijven geloven dat we het verkeerd hebben gezien moet vooral naar de film over de Baader Meinhof groep gaan, die vertelt hoe een ideaal uit de hand kan lopen. Wat een geweld. Maar als je net als ik wat genuanceerder wil denken over die jaren kun je terecht bij de film over PROVO en bij de net verschenen biografie over kunstenaar RobertJasper Grootveld, met Roel van Duijn en Luud Schimmelpenninck de aanvoerders van PROVO.

PROVO was anarchistisch, pacifistisch, ludiek, en ook visionair. PROVO was volgens mij ook erg Amsterdams, waar in die tijd alles kon. Om PROVO kon je lachen, behalve de politie en de gevestigde orde, die schande spraken van de rookbommen bij het "koninklijk" huwelijk. Het meest tot mijn verbeelding spraken het witte fietsen plan, de kunstzinnige bijeenkomsten waar veel geschaterd en geroepen werd en de mogelijkheid dat je ook even tegen kon zijn zonder tot afvallige bestempeld te worden.

In In Europa van Geert Mak en Roel van Broekhoven wordt een poging gedaan om uit te leggen hoe wij die jaren zestig moeten duiden. Waarom was de opstand in Parijs en Amsterdam veel minder bruut en gewelddadig dan de opstand in Duitsland. Waarom konden de leden van de Baader Meinhof groep geen maat houden en verspeelden ze onze sympathie.

Dit was Andere Tijden terug naar de onze?????

Verjaardag

Vrijdag vierden we haar negenenzestigste verjaardag. We waren in grote getale opgekomen. Ze was overdonderd. Wij weten dat ze jarig is, zij weet het niet. Wat komen we doen? Je bent jarig, leggen we uit, en zij knikt met een blik in een verre verte. Ze neemt alle cadeaus in ontvangst met een gelukzalige glimlach. Ze krijgt bloemen, heel veel bloemen, fruit, snoep, en onze aandacht. Ze laat zich uitleggen waar het voor dient. Ze geniet van ons allemaal, het feestelijke eten en vooral van de samenzang. We zingen uit volle borst, sommige liederen zelfs tweestemmig. Zoon Sander begeleidt ons aan de piano. Zij zingt mee met haar heldere, zuivere stem. Het lijkt even als vanouds.




Tuesday, February 03, 2009

De zak aan de macht?

Wat hebben de volgende drie instituten met elkaar gemeen:

Het Kabinet Balkenende dat het gegis en gesis over de deelname aan de Irakoorlog probeert te bezweren met een zogenaamd onafhankelijk onderzoek, waartoe zij zelf de opdracht gaan geven.

De Rooms Katholieke Kerk die een bisschop excommuniceert die de holocaust ontkent,

Het Koninklijk Huis dat miljoenen wegzet op het belasting paradijs Guernsey.

Aanhangers van de instituten proberen wat krom is recht te praten. In het eerste geval vindt de PvdA dat we geduld moeten hebben. Geeft het onafhankelijk onderzoek geen antwoord op alle vragen, doen we alsnog een parlementaire enquete. Kennelijk hopen ze daar dat het overwaait! Nou vergeet het maar. Gelukkig zijn er mensen als Van Mierlo en Halsema, die zich de mond niet laten snoeren. Iedereen die Van Mierlo heeft gemist bij Pauw en Witteman zou nu direct naar Uitzending Gemist moeten kijken.

Zwart gerokte dienaren van de Rooms Katholieke Kerk wijzen erop dat het alleen om excommuniceren gaat en niet om rehabiliteren. Je moet de taal van die kerk spreken om te weten wat dit zou kunnen betekenen. Angela Merkel wilde het niet begrijpen en verhief haar stem. Doet ze niet vaak, maar vond het nu nodig! Hulde Angela.

Ach ja, dat koninklijk huis. Ze lieten de Rijks Voorlichtingsdienst vertellen dat het wegzetten van die miljoenen iets te maken moest hebben met de slechte ogen van Christina. Die verklaring is bijna net zo dom als het wegzetten zelf. We wachten op de nieuwe verklaring. Die gaat Balkenende geven en dan weten we het wel. Maar intussen vindt zelfs de oranje SGP dat dit riekt naar dommigheid. Inleveren die miljoenen!

Saturday, January 31, 2009

Poëzie op muziek

Vorige week zei Henny Vrienten (voor de jongeren de zanger van Doe Maar) in het programma Opium dat hij het op muziek zetten van poëzie niet vond passen. Ik was het wel met hem eens. Poëzie is woordkunst. De klank van de woorden en het ritme van de regels is muziek genoeg. Noten kunnen daar niets aan toevoegen, kunnen alleen afleiden. Leuk bedacht, maar is het ook zo?

Gisteren ging ik naar een uitvoering van De Elias van Mendelsohn. De tekst van het oratorium komt uit Koningen vers 17,18 en 19 waarin verteld wordt dat het volk Israël dwaalt, en dat Elias hen met hulp van God op het rechte spoor probeert te brengen. Het bliksemt en dondert, zoals de God van Israël veelal doet in het Oude Testament. Elias smeekt zijn God om het volk te redden met prachtige tekst op prachtige muziek. En dan laat God weten dat hij zijn hand over zijn hart zal strijken met de volgende woorden:

"Ga uit, en sta op dezen berg, voor het aangezicht des HEEREN. En ziet, de HEERE ging voorbij, en een grote en sterke wind, scheurende de bergen, en brekende de steenrotsen, voor den HEERE henen; doch de HEERE was in den wind niet; en na dezen wind een aardbeving; de HEERE was ook in de aardbeving niet;

12 En na de aardbeving een vuur; de HEERE was ook in het vuur niet; en na het vuur het suizen van een zachte stilte.

13 En het geschiedde, als Elia dat hoorde, dat hij zijn aangezicht bewond met zijn mantel, en uitging, en stond in den ingang der spelonk. En ziet, een stem kwam tot hem, die zeide: Wat maakt gij hier, Elia?"

Pure poëzie niet waar en machtige muziek. En dan ook nog eens prachtig vertolky door de Christelijke Oratoriumvereniging Excelsior uit Huizen in de Zenderkerk ik Huizen. Honderden bezoekers luisterden ademloos. Wat een avond vol pure poëzie.

Tuesday, January 27, 2009

Auschwitz herdenking


Fragment van de namenwand:

Afgelopen zondag was de jaarlijkse Auschwitz herdenking in Amsterdam. Dertig vertegenwoordigers van Moslimorganisaties liepen mee. Zij wilden laten zien, dat Auschwitz voor hen ook NOOIT meer mag.

Burgemeester Cohen hield een toespraak. Hij pleitte tegen oorlog. ' Oorlog is een strijd van aanval en verdediging, van kapot geschoten huizen en verwoestte steden, met doden en gewonden. Laat dat ophouden', aldus Cohen.

Sunday, January 25, 2009

Verffabriek Bierenbroodspot

In het Rijks Museum voor Oudheden in Leiden is een bijzondere tentoonstelling. Kunstenaar Gerti Bierenbroodspot heeft zich laten inspireren door de collectie mummies, maskers, beelden, vazen, doodskisten van het museum en heeft het vertaald in een spannende mix van moderne schilderijen, gekleurde beelden van brons en steen en woordkunst. Ik werd vooral geraakt door de kracht en durf van het werk. Wat een explosie van creativiteit.

Ik ga geen plaatjes plakken, omdat zo'n plaatje niet kan zeggen wat het is. Ga gewoon maar kijken. Kan desnoods op de website van Bierenbroodspot. Is ook al een hele belevenis, een reis door de tijd.

Wednesday, January 21, 2009

De Irak oorlog - een parlementaire enquete

Gezocht: brieven van Balkenende over Irak-oorlog
21 januari 2009

GroenLinks is op zoek naar brieven van premier Balkenende en andere ministers uit zijn kabinet in antwoord op vragen van bezorgde burgers. De inhoud van dergelijke antwoorden op 'burgerbrieven' kan Femke Halsema en Mariko Peters helpen bij de voorbereiding van een debat dat de Tweede Kamer binnenkort voert over de Nederlandse steun aan de Irak-oorlog.

Uit een bericht in de Volkskrant bleek gisteren dat Balkenende in een brief aan een burger het bestaan van massavernietigingswapens aanvoerde als argument voor de Nederlandse steun aan de Amerikanen. Dit is in strijd met de officiële lijn van het kabinet de afgelopen jaren. GroenLinks en vele anderen willen een parlementair onderzoek naar de gang van zaken in de periode dat het Nederlandse kabinet besloot om de inval in Irak te steunen.

GroenLinks roept daarom bezorgde burgers op om e-mails of brieven die ze de afgelopen jaren hebben gekregen van ministers of ministeries op te sturen naar de Tweede-Kamerfractie. Femke Halsema en Mariko Peters kunnen de ministeriële antwoorden dan vergelijken met de officiële lijn van het kabinet en de ministers daarmee confronteren in het spoeddebat dat binnenkort plaatsvindt over de Irak-oorlog.

Mail naar groenlinks@tweedekamer.nl of stuur een brief naar GroenLinks, Postbus 20018, 2501 EA DEN HAAG o.v.v. Openheid over Irak.

Monday, January 19, 2009

His Masters Voice

Bij het uitgelekte memorandum van de juristen van Buitenlandse Zaken over de juridische grondslag van de inval in Irak, die door de hoogste ambtenaar zorgvuldig naar de prullenmand is geleid, moet ik denken aan mijn eigen tijd in de ambtenarij. De relatie tussen politici en hoge ambtenaren is een hele broze. Als ambtenaar heb je te maken met incapabele volksvertegenwoordigers (raadsleden en leden van de staten generaal). Die zijn een regelrechte crime omdat ze zo arbeidsintensief zijn, maar ze zijn ook lachwekkend. Maar incapabele bestuurders (wethouders en ministers) zijn ronduit gevaarlijk. Die denken dat ze alles weten en alles mogen. Ze willen vaak dingen die niet kunnen of niet zijn toegestaan. Aan jou als ambtenaar de taak om ze van hun geloof af te helpen. Zoals dat vaak bij domme mensen is, lukt dat zelden.

Nog erger is dat die domme bestuurders je dikwijls een onderbouwing voor hun domme wensen vragen. En met een beroep op het primaat van de politiek, zij zijn immers gekozen, mag je dat niet weigeren. Dan kun je argumenteren wat je wil, mondeling en op schrift, maar zij zijn ziende blind en horende doof. De enige uitweg is dan traineren of vergeten, en de hoop dat het overgaat. Als dat allemaal niet lukt, moet je slikken en stikken.

Logisch dat ik het uitgesteld te doen heb met de volkenrechtjuristen van Buitenlandse Zaken. Zij moeten in hun eer zijn gekraakt door dat de laatdunkende, toon van de volzin, waarmee hun baas het memorandum naar de prullenbak verwees: "Heel veel dank. Graag goed opbergen in de archieven voor het nageslacht. De discussie is hiermee voor dit moment gesloten." Slikken en stikken? Maar hoe gaat het dan met de internationale rechtsorde. Want wat Amerika mag, mogen andere landen dan toch ook. Weg wankel evenwicht in de wereldorde.

En Ger, jurist en ervarinsdeskundige, wijst er ook nog eens fijntjes op dat Nederland een voortrekkersrol vervult in het volkenrecht dankzij Hudo de Groot. Wat zullen die juristen hebben zitten tandenknarsen.

Een van hen moet het memorandum uit de prullenbak hebben gevist en het naar de krant hebben gestuurd. Hulde! En nu maar wachten op die parlementaire enquete, die er echt gaat komen. Daar help geen lieve Balkenende meer aan!!!

Thursday, January 15, 2009

Huizen gaat bruiszen


Ook weer zo'n behoefte aan kleur in het leven!? Ik heb nog wel wat. KUNST EN BEWEGING! Daar gaan we dan:

Als het aan de veertien liefhebbers ligt, die gisteren op initiatief van de bibliotheek bij elkaar zaten, valt er dit nieuwe jaar heel wat te beleven op en rond het Plein2000. Het mag wat gedurfder, was het algemeen gevoel. En meteen werd de leeftijdscategorie 55plus in de prullenbak gedumpt. Voor en van en met alle leeftijden, soorten, seksen, kleuren, als er maar wat te beleven valt. Er werden afspraken gemaakt om meer samen te doen. Neem een thema, een zin of een onzin en laat mensen daar vrijelijk op improviseren. Als ze elkaar meesleuren naar grote hoogten of verre verten nog beter.

Deze hele week is er muziek in de bibliotheek en op het Plein. Er staat een hele lange rijdende concertzaal in een vrachtwagen. In die concertzaal spelen iedere dag winnaars van de beroemde Prinses Christina prijs voor jonge musici spannende muziek voor leerlingen van groep 3 en 4 van de basisscholen. De bedoeling is dat de kleintjes kennis maken met "serieuze muziek" en "serieuze musici" en horen hoe speels het klinkt. Aan het einde van ieder concert zingen de leerlingen een ingestudeerd lied dat begeleid wordt door de muzikanten. Ademloos heb ik geluisterd en gekeken. Niet alleen naar de jonge musici, maar vooral naar al die kleintjes die genoten. Ja, genoten.

"Waarom zucht je steeds zo", vroeg een van de leerlingen aan 16 jarige Dana uit Mexico, die ruige en zoete klanken uit haar altviool toverde. Ze glimlachte. Alleen zij weet wat ze hoort.

"Hoe oud was je toen je begon?". Dana was vier, de dwarsfluiste en de pianist zeven. Jaren van hard en streng oefenen hadden ze achter de rug, maar nu kunnen ze ook wat. In een uur lieten ze alle kanten van hun talent horen. En ook nog eens met een volwassen presentatie.

Het is nog maar januari!! Nog een heel jaar om alle kanten van het kunstleven te laten zien.

Monday, January 12, 2009

Auschwitz herdenking


Fragment van de namenwand:

LAAT HET GEWELD STOPPEN

Albert Einstein: "The world is not dangerous because of those who do harm but because of those who look at it without doing anything."
Albert Einstein


MIDEAST: Mourn the Cat That Died
By Mohammed Omer*

Dit bericht kreeg ik van Elise, de vriendin van Mark, de schoondochter van Ger, die werkt bij MamaCash. Voor alle duidelijkheid! Ik kies geen partij, ik praat niet over disproportioneel geweld of andere verhullende kreten. Elk geweld is een teken van onmacht! Als iemand mij een bericht stuurt over de ellende van de Israëlische bevolking als gevolg van de raketbeschietingen, zal ik dat ook plaatsen. LAAT HET GEWELD, IEDER GEWELD, STOPPEN!

AMSTERDAM, Jan 9 (IPS) - On the phone from Gaza, Zahrah Salem shares the news she has just seen, that so many at the White House were "deeply saddened" by the death of the cat India Willie. Why, she asks, is nobody at the White House deeply saddened by the death of so many children in Gaza.

After a pause she says, "At least the cat did not die hungry, like the children in Gaza."

Zahrah Salem, 64, has four children and 15 grandchildren to worry about. Day after day of bombing brings blessing they are still there. "We all sleep in one room," she says. "So if we die, we die together. What if we die and the children don't, we don't want to leave them behind to suffer."

These days the injuries suffered by this IPS correspondent at the hands of the Israelis on trying to return home to Gaza seem trivial in the face of what is going on in Gaza. And in the face of the fears over the fate of family and friends back home.

From the comfort of a hospital in Amsterdam, thoughts seem focussed day and night on survivors, on who might perhaps be in hospital in Gaza – lucky enough to make it to hospital, lucky enough perhaps to be still there. And on what a very different place a hospital in Gaza can be from one in Amsterdam.

"We do not receive patients, we receive remains," says Ahmed Abdelrahman, a staff nurse at Shifa Hospital in Gaza City. The sound of ambulance sirens screams into the phone as we speak. "It is a job sometimes to put limbs together in the morgue, to find out which body part belongs to who."

Staff risk their lives to save the injured. "We have been shot at many times as we evacuate injured people or collect bodies," says Abdelrahman. "I have as we speak eight calls from the east side from people who are bleeding, including two women. But our ambulance crew was fired on by the Israelis as they went to help."

Dr. Mawia Hassanien, head of emergency services at Shifa Hospital says at least 12 emergency workers have been killed and 32 injured. Eleven ambulances have been destroyed.

The injured who are brought to hospital successfully find little treatment possible. The Egyptian authorities have opened the Rafah crossing briefly on a few occasions to allow in medical supplies. But that is a small fraction of what Gaza needs.

Many in Gaza, including Hamas members, say they do not know what to do to stop this. Some scattered groups not under Hamas control continue to fire rockets into Israel. These rockets have killed four and injured 40, and spread serious anxiety among Israelis in Ashkelon, Ashdod, Beersheba, Sderot and some other towns in western Negev.

But the rockets are only an excuse for Israel to destroy the Palestinian structure, Gazans say. An Israeli military spokesman has said the Israeli Defence Forces trained for the attack 18 months at a model of the main city on a desert army base. "Our soldiers know all the back streets where the targets are," he said.

Abu Ghasam, 42, of Buriej refugee camp, says he cannot understand the Israeli assault, and "why the people being killed are the civilians here, and not the ones launching the rockets."

Ghasam, father of six, has little time to worry about these questions, though. His main concern is to use a few hours of ceasefire to buy bread for his children. He usually finds bakeries closed. For the safe, hunger is now becoming a greater problem, by the hour.

Zahrah Salem knew people close by who have been killed. She can see the mourning tents. "But I am afraid to go and pay condolences," she says. "The Israeli planes are hitting us everywhere."

She can hear them again and again, and she can hear the bombs and missiles come screaming down. But she does not close the window. If the bomb just misses you, there will be the glass splinters.

*IPS correspondent Mohammed Omer is in treatment in Amsterdam for injuries he suffered at the hands of Israeli soldiers at a crossing on return to Gaza in June last year. He was returning from Europe after winning an award for his reporting. (END/2009)

Saturday, January 10, 2009

Veel te veel Begrip

Er is overal veel begrip voor de strijd in Gaza. Vooral in Nederland begrijpen we weer heel veel. De regering heeft veel begrip dat Israël zich moet verdedigen tegen de terreur van Hamas. Dat Israël daarbij internationale rechtsregels aan zijn laars lapt mag ook al rekenen op veel begrip van de regering.

Maar dat de oplossing van het gruwelijke conflict met al dat begrip niet dichterbij komt, lijkt niemand erg te vinden. Ik begrijp niet waarom we niet in koor roepen, dat we er helemaal niets van begrijpen! Dat al het geweld moet stoppen en dat de partijen aan tafel moeten gaan zitten om te praten over een definitieve oplossing! Met druk van links en rechts, van christenen en islamieten, van Rusland en Amerika, en vooral van Nederland, zou dat toch moeten lukken. En als de fanatici door willen blijven moorden, moeten al die begripvolle machten ervoor zorgen dat ze geen wapens meer krijgen om elkaar uit te moorden. Stoppen, gewoon stoppen.

Wednesday, January 07, 2009

Israël en de Palestijnen

Nu Israël en de Palestijnen voor de zoveelste keer Oudtentamentisch en uitzichtloos strijden, herinner ik me een pamflet van de Joodse schrijver Amos Oz met de titel Hoe genees je een fanaticus. Os is geboren in Jeruzalem in 1939, dus voor de stichting van de staat Israël, in een zionistisch gezin. Al vroeg besefte hij dat de Zionistische waarheid waarmee hij is opgevoed te eenzijdig is. Er is ook een andere kant.

In Hoe genees je een fanaticus stelt hij dat het conflict tussen de joden en de Palestijnen een conflict is van Gelijk tegen Gelijk. Een conflict tussen twee slachtoffers, dat is ontaard in geschreeuw over wie het meeste gelijk heeft en wie het meeste recht heeft op het grondgebied. Zowel de joden als de Palestijnen hebben vanuit historisch oogpunt zeer zwaarwegende claims. Reeds eeuwenlang voor de eerste Zionistische settlers in de late negentiende eeuw en het uitroepen van de staat Israël in 1948, bestond het land Palestina. De joodse bewoning van het gebied gaat terug tot bijbelse tijden en religieuze joden beroepen zich op het Beloofde Land dat zich hier zou moeten bevinden.

De enige uitweg uit de impasse is volgens Oz een gedeelde staat: twee naast elkaar bestaande staten dus. En Jeruzalem onder beheer van de Verenigde Naties. Erkenning in ruil voor erkenning.

Oz vergelijkt het conflict met een slecht huwelijk en meent dat de oplossing ligt in een verre van ideale, maar wel redelijke echtscheiding. Hij stelt dat er nooit een gelukkig huwelijk zal ontstaan tussen de joden en de Palestijnen. Daarvoor is er al teveel gebeurd, teveel modder gegooid, teveel bloed vergoten. Men is allang uit het oog verloren waar het werkelijk om gaat en verliest zich in blinde haat jegens de tegenpartij.

Volgens Oz loopt het conflict uit de hand, omdat in beide kampen sleutelposities worden bezet door fanatici. De sleutelvraag is dus eigenlijk Hoe genees je een fanaticus? Fanatisme is een gevolg van een gebrek aan zelfrespect. Fanatici hebben weinig 'zelf' en vullen die leegte op met een externe waarheid. Dat kan van alles zijn: van een religie tot het geloof in een pop-idool of het geloof dat rokers in- en in slechte mensen zijn. Maar het gevaarlijkst zijn religieuze fanatici. Het enige tegengif is een flinke dosis humor en zelfrelativering. En dus afstappen van de vraag wie er gelijk heeft.Want, zoals Oz met de Israëlische dichter Yehuda Amichai zegt: "Waar we gelijk hebben kunnen geen bloemen groeien".

Als je meer wilt lezen over het ontstaan van de staat Israël lees dan Een verhaal van liefde en duisternis, ook van Amos Oz. Dik, maar zeer de moeite waard.

Tuesday, December 30, 2008

Mijn jaar 2008

Op numero 1: De Nederlandse vrouwen op de Olympische Spelen deden het veel beter dan de mannen. Dat is minstens opmerkelijk in een wereld waarin de mannen haantje de voorste spelen. Het vraagt om een verklaring. Mannelijke coaches die met vrouwen werken zijn lyrisch over hun instelling. "Als ze gaan, gaan ze helemaal!". Waarom lukt dat niet in het bedrijfsleven, de politiek, de kunst?

Op numero 2: Mijn hervonden vriendschappen.
>

Op numero 3: De winter in Jarjat

Op numero 4: Het werk van Aad de Haas Met dank aan Gerrit Pas. Vlak voor Pasen 2007 vertelde Gerrit Pas in de bibliotheek over zijn passie voor het werk van Aad de Haas, een Rotterdams kunstenaar, die in de oorlog gevangen werd gezet voor zijn ontaarde kunst, en toen hij vrij kwam op de muren van het kerkje van Wahlwiller een bijzondere kruisweg heeft geschilderd. Je moet het zien om het te geloven.

Op numero 5: de herontdekking van Mark Rothko.Ook dat moet je zien om het te geloven. Toen ik het jaren geleden ontdekte in Tate Galery in Londen, werd ik er dagen stil van. Dat gebeurde nu opnieuw. Het neemt je mee naar verre oorden in jezelf.

Op numero 6: Amerika
Vooral de verschillende gezichten van Amerika, het land van de duizend mogelijkheden. Vorig jaar waren we in het subtropische Florida in het zuidoosten,waar veel rijke Amerikanen genieten van hun pensioen en illegale Hispanics het werk doen. Dit jaar waren we in Montana, in het Noordwesten tegen de grens van Canada, een staat met een oppervlakte van de verenigde Duitslanden, waar negenhonderd duizend mensen wonen.


De verkiezing van een zwarte man als president van Amerika. De hoop van vooral jong en arm Amerika. Verwachtingen zijn torenhoog. Als hij een klein deel waarmaakt, gaat er al iets veranderen.

Op numero 7: Mijn vriendin Fransje
Fransje heeft Alzheimer. Langzamerhand verdwijnt haar herinnering achter de horizon van het hier en nu. Ik verdwijn dus mee. Zo ver is het nog niet. Ze is nog blij, als ze me ziet, hoewel ze me niet meer kan plaatsen. Ik weet niet wie je ben, maar wel wat ik voor je voel, zegt ze. We genieten van elkaar zolang als het kan.

Wednesday, December 24, 2008

Logo zin en onzin


Vorige week werd door de Stichting Marketing Huizen het promo logo gepresenteerd. Dat moet helpen om Huizen als Haven van 't Gooi op de kaart te zetten. Het logo bestaat uit een wimpel van een botter met daaronder de naam Huizen in zwierige letters. Het is volgens de ontwerpers in vele varianten toepasbaar.(zie afbeelding)

In de Gooi en Eemlander verscheen een artikel waarin werd gesuggereerd dat dit logo het Huizer melkmeisje ging vervangen. Dat laatste was tegen het zere been van veel echte Huizers. In de Huizer Courant schreef een droevige Huizer een pleidooi voor het behoud van het melkmeisje in onvervalst Huizer dialect. En wethouder Janny Bakker vertelt in haar weblog, dat zij op de trappen van de Oude Kerk staande werd gehouden door dorpsgenoten, die haar verweten de identiteit van Huizen te grabbel te gooien.

Reuring in het dorp en dat is goed! Er gebeurt weer wat! Huizen wil bruizen! Maar het is wel de vraag of het met dit logo moet.

Bij beschikking van de Hoge Raad van Adel van 26 juni 1816 kreeg Huizen het melkmeisje in rood en goud als gemeentewapen. Dat is niet niks! Het wapen werd daarbij omschreven als: "zijnde van keel, waarop een melkvrouw van goud". Voor 1815 was het wapen van Huizen in gebruik als dorpszegel.Op de zegel stond: "Zegel van het dorp Huizen".

Hoe komt het dat in het gemeentewapen Huizen als vissersdorp niet terugkomt. Pas aan het einde van de zeventiende eeuw werd de visserij voor de Huizers één van de belangrijkste hoofdmiddelen van het bestaan. Voor 1700 waren de landbouw en veeteelt belangrijke bronnen van inkomsten. Het melkmeisje duidt dus op deze periode in de historie van Huizen.

Als het gemeentebestuur serieus meent dat ook het Oude Dorp onderdeel is van de toeristische trekpleister die Huizen moet worden, moet ook het melkmeisje een plaats hebben in het promo-logo. Het kan toch niet de bedoeling zijn om aparte logo's voor haven en Oude Dorp te gaan voeren. Dus gewoon het werk nog eens over doen en dan even goed nadenken. Want ook al die ondernemers in de haven zijn erbij gebaat dat het toerisme in Huizen op twee poten loopt met een mooie verbinding ertussen.

Friday, December 19, 2008

Vrouwenpolitiek andere politiek??

Gisteravond weer eens een vergadering bezocht van de gemeenteraad van Huizen. Willy Metz nam afscheid, er stond een rapport van de rekenkamer over het subsidiebeleid geagendeerd en verder zou een besluit vallen over de subsidieaanvraag van de Voedselbank voor de OZB-kosten. Ik viel met mijn neus in de boter!

De heren fractievoorzitters waren in druk debat met elkaar over het uitstellen van een agenda-onderwerp, omdat ze een pagina aanvullende toelichting te laat hadden ontvangen. Een van de journalisten kwam polsen of ik niet blij was, dat ik dat allemaal niet meer mee hoefde te maken. Het duurde en duurde, want geen van de heren wilde verliezen. Toen dit achter de rug was, ontstond er een discussie over de betekenis van een brief van de Huizer zakenclub aan het college.

"U mag daar niks over zeggen", begon Bikkers, fractievoorzitter van de VVD weer, die kennelijk alle belang heeft bij dit soort procedure geneuzel. Maar de andere voorzitters vonden de brief belangrijk en wilden dat laten weten. En daar gingen we weer. Niemand op de tribune wist overigens waar het over ging, want een beetje toelichting voor kijkers en luisteraars van de lokale omroep ontbreekt.

En toen vroeg Marianne Rebel het woord, de enige vrouwelijke fractievoorzitter in de gemeenteraad van Huizen. Ze vond de brief een typisch staaltje van haantjes gedrag. De zakenclub was op de tenen getrapt omdat leden van het college en ambtenaren van de gemeente verstek laten gaan bij hun belangrijke bijeenkomsten. Ze stonden op hun strepen en lieten dat luidkeels weten. Vrouwen zouden dat nooit zo doen, liet Marianne weten. Hoe die het wel doen, liet ze in het midden, maar ik kan dat wel raden. Die zouden even bellen, of langs komen.

Bedrijven vrouwen anders politiek dan mannen, vroeg ik me af? Toen ik even later wethouder Janny Bakker zakelijk, recht toe recht aan en inhoudelijk antwoord hoorde geven op vragen over het rapport van de rekenkamer, wist ik het zeker. Er is een trend gezet. Het gaat bij vrouwen om het wat en niet om het hoe.

Misschien is Nely Kroes wel het goede voorbeeld. En doet goed voorbeeld goed volgen. Rug recht en volhouden Femke, Agnes, Mariette, Janny, Liesbeth en Petra. En vergeet niet af en toe te lachen.

Tuesday, December 16, 2008

Goede bedoelingen

De Kersttijd is de tijd van de goede bedoelingen! Verenigingen die je het hele jaar niet ziet, staan nu ineens te springen om armen en behoeftigen te helpen. Voedselbanken helpen het hele jaar. Maar mogen ze nu wel of niet in dit land? Sommige spraakmakers vinden ze een onvermijdelijk kwaad, anderen vinden het een schande. In ieder geval doet het denken aan oorlogstijden en crisis. En daarom worden er nu luidruchtige televisie acties voor de Voeselbanken gehouden. Mensen geven graag en veel. Bij gebrek aan een tsunami, nemen we nu de Voedselbank. Is ook nog lekker dicht bij huis.

Wat ik vind? Ik waggel. Ze bestaan, dat is zeker en ze voldoen in een behoefte. Er zijn in dit land mensen die minder dan € 150 per maand hebben om te eten, drinken en zich te kleden. Hoe dat komt? Duur wonen, hoge kosten, schulden en de weg kwijt, vooral de weg kwijt. Die mensen kunnen als ze dat willen wekelijks een voedselpakket halen bij de Voedselbank.

Voedselbanken zijn particulier initiatief. Ze staan dus los van de overheid. Aanvankelijk wilden politici ze graag negeren. Voedselbanken tonen immers aan dat de overheid zijn werk niet goed doet. Er zijn heel veel soorten regelingen die ervoor moeten zorgen dat mensen kunnen leven. Maar er zijn maar weinig mensen die weten hoe je van al die regelingen gebruik kunt maken. Zelfs voor iemand die de weg niet kwijt is, is het spoorzoeken. De overheid zou ervoor moeten zorgen dat mensen die recht hebben op inkomensondersteuning (en ook andere ondersteuning) dat krijgen.

Ik vermag nog steeds niet te begrijpen waarom de overheid wel weet hoeveel belasting ik moet betalen en niet zou weten wat ik tekort kom. Als de overheid zijn werk zou doen, zouden al die mensen aan de onderkant van de samenleving al lang zijn opgespoord. Maar het lijkt wel alsof de overheid dat niet wil. Alsof ze het liever overlaat aan het particulier initiatief.

En ik houd best van particulier initiatief, maar dan moet het niet gaan om de basisbehoeften in een mensenleven. Van vrijwilligheid en vrijblijvendheid bij kunst,en spel desnoods bij geloof gaan we niet dood. Zonder dat kunnen mensen leven. Maar zonder voedsel gaat dat een stuk lastiger. En dus moet de overheid ervoor zorgen dat die miljoen mensen die leven onder de armoedegrens worden geholpen. Niet de verantwoordelijkheid afschuiven.

Eigenlijk schaam ik me dus ook diep!

Thursday, December 11, 2008

Team Terpstra tegen teampie hoogmoed


Baas boven baas: Erica Terpstra is veertig kilo afgevallen, ik maar achttien. Maar Erica had ook meer te verliezen en bovendien heeft ze een heel regiment helpers gehad: een diëtiste, een psycholoog, een personal coach, een sporttrainer. Die moeten vooral voorkomen dat ze terugvalt in oude patronen. Ik steek hier maar bleekjes tegen af. Mijn maatje heeft me Sonja aangeraden, toen niets hielp, en vervolgens zijn we samen aan de slag gegaan. Ik heb een haalbaar streefgewicht bepaald, heb het boekje open gelegd op het aanrecht, en heb minimaal gezondigd.

Van juni t/m november 2007 ben ik iedere maand drie kilo kwijtgeraakt. Eigenlijk ging het vanzelf, terwijl mijn omgeving maar sputterde. Want iedereen die het was opgevallen dat ik kilo's verloor, schudde meewarig het hoofd, als ik vertelde dat ik "Sonja deed". Mijn huisarts, die me nog nooit had kunnen helpen, kwam met een brooddieet van 1500 kilocalorieën, want die duizend van Sonja zijn ongezond. Mijn zusje vond Sonja duur, en al die mensen die het niet lukt vonden het geen goed dieet, omdat je snel weer terugvalt.

Ik ben nu een jaar verder en heb nog steeds het gewicht van november 2007! Soms kom ik een kilo aan, bijvoorbeeld als ik de chocola van Sinterklaas zo lekker vind of uit eten ben geweest. Maar als ik dan drie dagen achter elkaar Sonja, is het er ook weer af. Ik heb me ernstig voorgenomen om nooit meer zo dik te worden en ik denk dat het gaat lukken. En dat zonder psycholoog, personal coach, dietist, bewegingstherapeut, maar met Sonja en Ger. En een blik op de foto is voldoende.

Tuesday, December 09, 2008

Charitas en Rechtvaardigheid


Bij een bezoek aan de Esnoga, de Joods Portugese synagoge in Amsterdam, viel mijn oog op de volgende tekst: In het Jodendom wordt het geven van geld aan de armen niet beschouwd als liefdadigheid, maar als onze bijdrage aan een meer rechtvaardige wereld. De bijdrage aan een rechtvaardige wereld kun je stoppen in de Tsedekabus (zie afbeelding). De tekst houdt me nu al de hele week bezig, omdat ik het verschil dat gemaakt wordt niet goed kan vatten.

Mijn hele leven wantrouw ik al gelovigen en hun liefdadigheid, omdat mijn moeder me dat met de paplepel heeft ingegoten. Zij, haar kleine broertje en mijn oma waren straatarm en kregen zo af en toe eens iets van de Kerk. Juist dat af en toe maakte het zo lastig. Soms wel en soms niet. En altijd net zo veel dat ze dankbaar moesten zijn zonder dat het genoeg was. Rijken geven weliswaar aan de armen, maar nooit zoveel dat die armen ook rijk kunnen worden. En dat zou pas echt rechtvaardig zijn.

Doen de Joden dat wel? Ik geloof er niets van, want ook de bijdrage in de collectebus is niet verplicht. Je mag bijdragen wat je zelf rechtvaardig vindt. En ook bij de Joden zijn er grote verschillen in welvaart en geluk.

Toch maant de tekst me tot voorzichtigheid. En misschien is dat wel de bedoeling. De mensen die geven, moeten zich er niet op laten voorstaan en moeten dus ook geen dankbaarheid verwachten. Geven is een plicht voor een mens die rechtvaardig wil zijn. Het lost de honger, de armoede en de ellende niet op. Maar het verzacht het leed en toont solidariteit. Ieder mens is de mens gelijk.

Tuesday, December 02, 2008

Tijd voor het Beeld




Lieve Nel,

Stukje bij beetje wordt het beeld afgepeld.
Het lijkt paradoxaal dat je bij zo'n hard beeld toch heel voorzichtig moet zijn! Op een gegeven moment raak je 'het vlees' zoals ik dat uitdruk en dat betekent dat ik voel dat ik haar pijn doe als ik verder (dus dieper de steen in) ga. Na elke haksessie bekijk ik het beeld alsof het nieuw is en ga weer streepjes zetten op de plekken waar nog iets afkan. Een beetje van het één afhalen betekent vaak ook weer dat er naast ook iets afmoet; Ger en Charlotte weten dit inmiddels maar al te goed. Het is een zoeken naar de vorm die heel spannend is. Het beeld beweegt nu als het ware nog in haar stenen omhulsel en ze moet op haar plek gezet worden. Die zoektocht is het meest spannend van al het werk dat gedaan moet worden. het is heel leuk om mee te maken hoe Ger en Charlotte groeien met het beeld. Ze durven wat harder en directer te hakken, denken mee over de uiteindelijke vorm en leveren kritiek waar ik altijd voor open sta. (Ze zullen het hakken missen als het beeld klaar is, denk ik).

We naderen het nu het moment dat er niet teveel meer afgehakt kan worden, hoewel dat zeker nog niet klaar is. Iedere keer weer zie ik laagjes die er toch nog afmoeten. Maar als echt alle laagjes eraf zijn gaan we raspen; een zware en langdurige klus.
Na het raspen gaan we het beeld met diamant sponsjes verder glad maken, maar daar vertel ik tegen die tijd wel over.

Lieve groeten, Fanny